Ik ga de vakantie in met prangende vragen.

Een tijdje geleden viel het mij op dat in zittingszaal 14 geen mannen meer terechtstonden vanwege de verdenking dat ze in bezit waren van kinderporno. Niet dat ik er op zit te wachten, daar is het niet om.

Maar als er eerst regelmatig strafzaken zijn rond dit misdrijf en dan ineens niet meer, dan is er iets aan de hand. Maar wat? Ik vrees dat er niet abrupt een einde is gekomen aan dit zedenmisdrijf, dat mannen er acuut mee zijn opgehouden. Er zijn duizenden redenen om dat wel te doen, maar er blijven altijd slechte mensen over die het fijn vinden om te zien hoe kleine kinderen gillend van de pijn door de lafste mannen worden verkracht.

Waar zijn ze? Ik stelde vast dat dit misdrijf zittingszaal 14 sinds juli 2018 niet meer heeft gehaald en belde met het Openbaar Ministerie, hofleverancier van strafzaken.

Is het zo dat het opsporen en vervolgen van kinderporno is stopgezet? Zo ja, waarom? Of worden er wel kinderpornozaken opgespoord, maar niet vervolgd? Als dat zo is, wat gebeurt er dan met die zaken die wel zijn opgespoord? Dat waren mijn vragen.

Ze zijn er wel, antwoordde het Openbaar Ministerie. Er zijn dit jaar al elf verdachten veroordeeld tot dader, zes in Leeuwarden, vijf in Groningen.

Ik mis heus wel eens wat, maar ik mis in Groningen in zes maanden tijd geen vijf strafzaken over kinderporno, daar geloof ik  helemaal niks van. De vraag is dus: wat weet het Openbaar Ministerie in deze wat ik niet weet? Wat zijn de  rugnummers?

Andere prangende vraag.

Bij slachtofferadvocaat Liesbeth Poortman meldde zich recent een radeloze vrouw die vertelde dat ze was verkracht door drie haar bekende mannen. Ze deden het in haar woning, zei ze. Pogingen om hiervan aangifte te doen bij de politie mislukten. Eerst stuurden ze haar terug naar huis met de opdracht er nog eens goed over na te denken. Dat is namelijk het protocol: slachtoffers moeten een bedenktijd in acht nemen alvorens de politie een aangifte opneemt.

Iemand bedenkt zoiets.
Een ander: ‘Wow, wat een goed idee.’
Er is vervolgens over vergaderd, want hoe anders?
Daarna is het nog eens doorgesproken.
Het is thuis verteld.
Er zijn adviezen uitgebracht.
Toen werd het beleid en nu wordt er naar gehandeld.

Dus.

Ik word door drie mannen bedwelmd en verkracht.
Ik stap in al mijn vernederde naaktheid naar de politie.
De politie bestudeert het protocol en stuurt mij vervolgens naar huis omdat ik er nog eens goed over moet nadenken.

Na dagen van bang, pijn, huilen en verwarring wil ik toch aangifte doen. Juist toen ik dat wilde, was er een agent ziek en een andere agent op vakantie en was er niemand over om de aangifte op te nemen. Of ik later nog eens terug wilde komen.

Een collega vroeg aan de politie: waarom?
Waarom gaat het zo, waarom doen jullie dit zo?
Maar de voorlichtingspolitie wilde niets vertellen.
Vanwege de privacy van het slachtoffer.

Mijn grote vraag: waarom bureaucratiepolitie, waarom doen jullie wat je eigenijk toch zelf ook niet wilt en waarom doen jullie het dan toch?

Er is een derde prangende vraag waarmee ik de vakantie in moet.

Er is de rechtbank Noord-Nederland.
De rechtbank Noord-Nederland wordt geleid door een driekoppig bestuur, het gerechtsbestuur.
De voorzitter mag zich president noemen.

Een van de bestuurders zegt na vijf arbeidsjaren bij de rechtbank Noord-Nederland dat er een ‘natuurlijk moment is gekomen om een nieuwe stap in de loopbaan te zetten’. De bestuurder, een allervriendelijkste man, was toe aan een nieuwe uitdaging (zo zeggen we dat).

Intern werd het zo uitgelegd.
Het kan ook zijn dat hij plaats moest maken voor een nieuwe bestuurder.

Hoe ook, in september 2018 stapte hij op, om per direct als directeur aan de slag bij de gemeente Almere.
Hij hopte van van top- naar topbaan.
Maar hij kreeg wel  een ontslagvergoeding van € 70.905,00.
Zoveel geld verdienen de meeste mensen niet eens met een jaar knetterhard werken

Vragen.

Waarom deelt het gerechtsbestuur intern mee dat de bestuurder toe was aan iets nieuws terwijl hij in werkelijkheid ontslagen is?
Want anders immers geen ontslagvergoeding.
Toch?

Of sjoemelt het gerechtsbestuur van de rechtbank Noord-Nederland met gemeenschapsgeld?
Of gaat het gerechtsbestuur hier helemaal niet over?
Is dit bekokstooft in Den Haag, op het ministerie aldaar?
Zo ja, waarom dan?
En als het wel volgens de regels is, waarom wil het gerechtsbestuur er dan niets over zeggen?

De president van het gerechtsbestuur zegt (laat weten) dat is afgesproken met de opgestapte bestuurder om er het zwijgen toe te doen.
Waarom zwijgen?
We moeten onze rechters wel kunnen blijven vertrouwen. Een beetje openheid helpt daar bij.

Pfff, het is me wat in de strafrechtketen.

In de Tweede Kamer wordt hardop gesproken over een mogelijke strafrechtelijke vervolging van twee hoofdofficieren van justitie (Marc van Nimwegen en Marianne Bloos) wegens onder meer valsheid in geschrifte. Kinderporno haalt (denk ik) de rechtszaal van het strafrecht niet meer. Wie wordt verkracht in eigen woning wordt op het eigen politiebureau nogmaals genomen (niet serieus). Rechters laten in het midden of er binnen het gerechtsgebouw is gesjoemeld. Een rechter die er kritisch over schreef is monddood gemaakt.

Waarom, waarom?

Ik kan niet wachten tot mijn vakantie voorbij is.

Rob Zijlstra