Naakt rende ze door de straat. Ze riep dat ze dood zou gaan, dat iedereen haar wilde opeten. En dat de wereld bezig was te vergaan. Erg vond ze dat niet. ‘Ik was niet wanhopig of zo.’ Wel dacht ze eraan om vrienden te bellen, om hen te waarschuwen. En ze probeerde haar vriend mee te trekken, de ruimte in. Ja, in een ruimteschip, daar leek dat ding op. Wat ze ook nog weet is dat er overal op de grond sinaasappelen lagen. In de ruimte zouden ze sterren worden. Dat van dat vleesmes uit de keukenla, dat weet ze niet zo goed meer.

Pas later, veel later, realiseerde ze zich wat haar was overkomen dan wel wat ze had gedaan. Toen lag ze al in een politiecel, in de isoleer en haar vriend ernstig gewond in het ziekenhuis. Met dat grote vleesmes uit de keukenla had ze hem in de buik gestoken.

Welkom in de wereld van de paddenstoel. Niet in die van de champignon, maar van de paddo’s, de schimmels die psilocybine en psilocine bevatten, organische verbindingen die je kunnen laten vliegen. Eeuwen achtereen leverden paddo’s kleurrijke, spirituele en psychedelische vergezichten op. Ruim tien jaar geleden kwam er een verbod na een aantal trieste incidenten met dodelijke afloop. Zij die waanden te vliegen waren ter aarde gestort.

Haar vriend was teruggekomen van een verre buitenlandse reis. Blij dat ze waren wilden ze er een mooie, spirituele zondag van maken. Ze hadden lekker eten in huis gehaald en hadden nog wat paddo’s over van een vorige keer. Niet dat ze het vaak deden, samen gezellig trippen, maar sporadisch. Om het feest compleet te maken namen ze gelijktijdig ook wat lsd uit het flesje dat ze ook nog hadden staan. Elk een druppeltje onder de tong.

Het was leuk begonnen. Alles was mooi, zegt Lucy. ‘We zaten voor de tv, naar live muziek te kijken, naar artiesten die we nooit eerder hadden gezien. Beetje knuffelen.’ Tegen de rechters: ‘Het was niet een heel heftige trip.’

Dat veranderde. ‘In mijn hoofd begon het te ontwaken, een awakening. Hoe? Alsof je Jezus Christus wordt. Ik hoorde stemmen, in het Engels, die zeiden dat de mensen er een zooitje van hebben gemaakt, dat we de aarde aan het vernielen zijn. Ik kreeg ook opdrachten.’

Er is altijd

kans op een bad trip

De 24-jarige Lucy heeft ervaring met middelen. Sinds haar zestiende blowt ze. Toen ze in de horeca werkte, soms tot zes uur in de ochtend, gebruikte ze speed om het vol te houden, ze werkte in een coffeeshop. In een andere periode in haar leven – zo zegt ze dat – bezocht ze festivals en slikte dan xtc om erbij te horen.

Ze zegt dat paddo’s niet behoren tot de meest gevaarlijke drugs, ook niet in combinatie met lsd. ‘Er is altijd een kans op een bad trip, maar ik sta positief in het leven.’ En ook nogal naïef, zal de officier van justitie later opmerken: bij de reclassering had ze gezegd dat ze niet wist dat paddo’s en lsd worden beschouwd als drugs. Dat bezit van harddrugs strafbaar is, daar had ze van gehoord, maar hoe het zat met gebruikershoeveelheden in huis, wist ze dan weer niet.

Drugs associeert ze meer met zelfdestructie en dat zijn niet de middelen die de geest verruimen. De reclassering: ‘Mevrouw ziet het leven door een roze bril.’

Rechters: ‘Wat waren dat voor opdrachten die u kreeg? Wat moest u doen?’
Lucy: ‘We moesten de ruimte in. Er was een soort ruimteschip. Ik wilde hem meenemen, maar hij wou niet. Ik had nog nooit een trip gehad waarbij ik iets zag wat er niet was.’

Van het steken kan
ik mij niets herinneren

Ze vervolgt: ‘Ik wilde toen ook niet meer, ik wilde slapen, maar in mijn hoofd ging het maar door. De wereld was aan het vergaan, overal lagen sinaasappelen, ik wilde dat mijn vriend naar de supermarkt ging om Coca-Cola te kopen. Ik heb toen ook plantjes uit het raam gegooid.’

Vaag weet ze nog iets van de keukenla, maar niet van het mes.
Rechters: ‘Buren hebben gezien dat u met het mes in de hand naar buiten kwam.’
Lucy: ‘Van het steken kan ik mij niets herinneren, dat wil ik ook niet, het lijkt me niet fijn.’

Rechters: ‘Uw vriend probeerde u rustig te krijgen.’
Lucy: ‘Hij stond daar met een rol ducttape in handen, ik dacht toen dat hij met me mee zou gaan. Ik was mij er niet van bewust dat ik een mes in handen had.’

De verwondingen zijn ernstig, maar vriend overleeft het. Hij zit in de rechtszaal op de publieke tribune, hij heeft geen aangifte willen doen. Lucy: ’We wonen ook weer samen.’

De officier van justitie kijkt bedachtzaam, vingers aan de kin, gaat dan staan en zegt: ‘Het culpa in causa-arrest, 9 juni 1981, Hoge Raad.’ In de richting van Lucy: ‘Nee, ik geloof niet dat u uw partner met kwade opzet heeft neergestoken. Maar schuldig bent u wel.’

Ze experimenteert om
los te komen van zichzelf

De officier van justitie gebruikt vervolgens veel tijd en woorden om het volgende duidelijk te maken: Lucy heeft het niet gewild, maar ze heeft wel ‘de aanmerkelijke kans aanvaard’ dat het mis zou gaan, ze had kunnen weten dat het zou kunnen gebeuren en ze heeft – door paddo’s en lsd tot zich te nemen, een bewuste keuze – zichzelf in die situatie gebracht. Mevrouw voelt zich meer slachtoffer dan dader, maar de ontremming is aan haar zelf te wijten. Ze experimenteert om los te komen van zichzelf. Gaat dat fout, dan is dat haar eigen verantwoordelijkheid.

Acht maanden celstraf, de helft mag voorwaardelijk. Daarnaast een drugsverbod vanwege haar naïviteit. De officier van justitie benadrukt dat hij een werkstraf in deze bijzondere zaak ‘een verkeerd signaal aan de samenleving’ vindt.

Strafrechtadvocaat Lidewij Wachters wil het anders doen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld alcohol en speed, zijn paddo’s geen middelen die agressie opwekken, zegt ze. Paddo’s werken net als lsd niet ontremmend. Lucy had nooit kunnen bevroeden dat het faliekant mis zou gaan. Het is haar overkomen. Daarmee vervalt de schuld.

Lucy krijgt het laatste woord. Ze zegt dat ze haar les al heeft geleerd. Ze zat 81 dagen in voorarrest, toen mocht ze naar huis. De strafeis betekent dat ze terug moet naar de gevangenis om daar nog ruim een maand te zitten. Tegen de rechters: ‘Ik wil mijn studie afronden en mijn werk behouden. Celstraf lijkt me niet nodig.’

Rob Zijlstra

update – 15 oktober 2019 – uitspraak
Lucy is schuldig bevonden aan  poging tot doodslag. De rechters volgen de officier van justitie, maar leggen een andere straf op, en wel zo dat de vrouw niet terug hoeft naar de gevangenis. Wel hangt haar een jaar voorwaardelijk boven het hoofd (om haar van nieuwe trips af te houden).