Kraaien pikken – in de geur van magnolia, zoet en fris / en dan plots de geur van rottend vlees – in de vreemde vruchten die de bomen in het zuiden dragen.

Zo wordt het hartverscheurend bezongen in Strange Fruit (Bitter Fruit 1937) door Billie Holiday. Het is de indringende aanklacht tegen het racisme in het zuiden van Amerika.

Ik moest aan de woorden van dit lied, van tachtig jaar geleden, denken toen het racisme dit weekeinde in het zuiden, in Den Bosch, als gal uit de kelen gutste van de doorgesnoven voetbalsupporters. Lachend spoten ze hun gif het stadion in. Lachend werd dit vervolgens afgedaan als kraaiengeluiden.

Daar stonden ze. Op de halflege tribune van het keukenkampioenschap van hun cluppie. De zwarte kraaien. Beelden gingen de wereld over.

Diezelfde middag is daar de burgemeester van Emmen. Had voetballer Ahmad Mendes Moreira net toegebeten gekregen dat hij een zielig mannetje is, de burgemeester van Emmen zegt iets vergelijkbaars tegen twee journalisten. Die moeten niet piepen als ze dreigend toegesnauwd krijgen dat ze hun werk niet mogen doen. Dat ze moeten oprotten naar die vieze wouten die verderop staan.

De burgemeester van Emmen – hij heeft zijn vieze wouten hard nodig om de openbare orde in zijn stad te handhaven – gaat vrolijk met de kraaien van Emmen op de foto. Want Eric van Oosterhout is burgemeester van iedereen. Van alle mensen in Emmen, van alle dieren in de tuin en waarom dan ook niet van de grootste bekken?

Nee, het was geen verheffend weekeinde.

Gelukkig kwam de maandag waarop excuses volgden, waarop in de talkshows om maatregelen werd geroepen, waarop werd gedreigd met levenslange stadionverboden. We gaan dit samen met het Openbaar Ministerie onderzoeken, sprak fier de geschrokken voorzitter van de voetbalvereniging in Den Bosch. Alsof een voetbalclub een taak heeft bij het onderzoeken van strafbare feiten.

Toontje lager, denk ik dan.

Op de achtergrond speelt de volledig ontspoorde discussie over de invulling van een (commercieel) kinderfeest. Redelijkheid – pas dit feest nou een beetje aan aan de tijd van nu – stuit op agressie en op onzekere burgemeesters die laf de weg van de minste weerstand kiezen.

Nog erger,  zo’n weekeinde legt bloot wat we maar steeds niet willen zien, niet willen horen en benoemen:  onverholen racisme in Nederland.

Racisme is geen mening, het is  dagelijkse realiteit.

Goed. Er zijn dit weekeinde geen doden gevallen, er bungelde geen vreemd fruit langs de routes van de intochten van de Sinterklazen. Dat nog niet. Maar er werd wel een meisje  van zes jaar in de trein uitgescholden voor ‘Zwarte Piet’  door een keurig ogend echtpaar van zestig  plus. Het zwarte meisje moest huilen. En profvoetballers die het verschil maken, worden vernederd.

Waarom nog zwijgen?

Zondagavond zag ik een foto. In die foto zag ik waar ik zo bang voor ben. Het is geen foto van mannen die in de allerlaatste minuut van de wedstrijd, blessuretijd, hun cluppie met man en macht aanmoedigen tot het onmogelijke, tot  scoren, om te winnen, om keukenkampioen van het jaar te worden of zo.  Nee. Het is een foto die racisme in Nederland een gezicht geeft.

Even nog hoopte ik dat het een foto was die is gemaakt in Den Bosch, in Emmen desnoods, een beetje ver van het bed. Helaas. De foto is gemaakt in het pro-Pietenvak, op het  Emmaplein. In Groningen.

Het is een foto van de supporters van het racisme.
Ze zijn  overal.

Rob Zijlstra
(zwijgen is geen optie meer)

 

De foto is van Anjo de Haan, gemaakt voor het ANP. Het is  (vind ik) een worldpress-waardige foto. Een foto met een verhaal uit een land waar je zo veel agressie niet verwacht. → anjo de haan 

→ Strange Fruit / billie holiday

→ ↓ → De burgemeester van alles in Emmen