onrecht

---

 

 OP 4 JANUARI 2020 SCHREEF IK EEN VERHAAL OVER CHUN, DE MAN DIE IN GRONINGEN WOONT, MAAR NIET BESTAAT.  CHUN IS HET SLACHTOFFER VAN DE NEDERLANDSE BUREAUCRATIE

Ik ben van mening dat hier sprake is van onrecht.

Sinds ik betrokken raakte bij deze kwestie heb ik gelukkig ook veel mensen gesproken die zich (willen) inzetten om dit verhaal tot een goed einde te brengen. Op deze plek een dossier van relevante berichten . 

HET DOSSIER CHUN:

↓

 

 

 

 

---

Vanmiddag – zondag 26 januari 2020 – was ik samen met Chun te gast in het programma Tim Talkshow in Forum Groningen. Het programma is een samenwerking van Dagblad van het Noorden en Forum. Presentator is Tim den Besten.

We zaten aan tafel om het verhaal van Chun onder de aandacht te brengen. Hoe meer mensen weet hebben van dit verhaal, hoe beter. Dat denken wij.

De oplossing voor Chun is niet in zicht. De vragen die in de Tweede Kamer zijn gesteld, zijn nog niet beantwoord. Vorige week was staatssecretaris Ankie Broekers-Knol op werkbezoek in Groningen. De zaak van Chun is onder haar aandacht gebracht. Wat dat waard is? Geen idee.

Dichter des Vaderlands Tsead Bruinja droeg na het gesprek aan tafel een gedicht voor dat hij voor Chun schreef. Oorlogsverslaggever Harald Doornbos (midden-oosten, diverse media) was eveneens aanwezig. Chun is een huisvriend van de familie Doornbos.

De verslaggever filmde het gesprek (terug te kijken op: https://www.pscp.tv/w/1kvJpXrPYOwJE 

Het gedicht van Tsead Bruinja:
de nederlandse regering weet niet meer waar ze haar barmhartigheid heeft gelaten

 

---

 

 

 

 

 

waarom ik dit verhaal heb geschreven ?
hierom, daarom

Het eerste wat ik zei is dat een stukje in de krant ook niet helpt.

Dat ik wel begrijp dat de publiciteit wordt gezocht als niets meer werkt.
Dat ik snap dat als alle pogingen om tot een oplossing te komen zijn mislukt, publiciteit dan wordt gezien als een laatste strohalm.

Ik zei dat ik natuurlijk altijd een keertje langs kon komen om het verhaal aan te horen. Zo begon het, een half jaar geleden. Ik luisterde naar de mensen die hem ondersteunen, naar zijn advocaat. Ik zocht nieuwsberichten op van vijftien tot twintig jaar geleden, over smokkelroutes en mensen die die wegen bewandelen. Ik sprak met anderen, met de burgemeester van de grote stad die wel wilde helpen, maar uiteindelijk met al zijn netwerken niets kon betekenen.

En ik sprak vooral ook met Chun zelf.
Met de man die wel leeft, maar niet bestaat.

Gaandeweg kreeg het verhaal dat ik van verschillende kanten aanhoorde, mij te pakken. Ik dacht, een stukje in de krant mag dan misschien niet helpen, iedereen moet weten dat mensen in Nederland, in Groningen in dit geval, het slachtoffer kunnen worden van de bureaucratie van de overheid.

Dat de bureaucratie in Nederland is opgewassen tegen de menselijke maat.
Dat de overheid mensen kan veroordelen tot levende doden.
En dat dat mag.

Chun is geen asielzoeker die het land moet verlaten.
Chun is het slachtoffer van mensensmokkel.

Als 14-jarige kwam hij in Nederland, in een land dat hij niet kende. Na een paar jaar gedwongen te hebben gewerkt in een keuken van een Chinees restaurant, wist hij aan de klauwen van de mensenhandelaren te ontkomen en belandde hij – aanvankelijk veilig – in de noodopvang in Noord-Nederland.

Sinds 2008 verblijft Chun in Groningen waar
de klauwen van de bureaucratie hem in
een wurggreep namen, om niet meer los te laten.

Omdat hij niet kan aantonen dat hij uit China komt, weigert China (de Chinese ambassade) medewerking aan zijn terugkeer. Zonder die medewerking komt hij zijn geboorteland domweg niet binnen.

Nederland heeft een vergelijkbare  houding: Chun kan niet aantonen wie hij is, wie hij zegt te zijn. Wie geen identiteit heeft, wie niets kan aantonen, kan geen aanspraak maken op een verblijf in Nederland.

Maar: Chun is hier wel.

Nederland: maar op papier niet, waarmee het probleem is opgelost. Want wie niet bestaat kan immers ook geen probleem vormen. Dat Chun, 31 jaar inmiddels, een mens is van vlees en bloed is niet van belang. Gaat hij dood, dan wordt hij nergens uitgeschreven.

Het verhaal van Chun, de man die niet bestaat, staat zaterdag in de weekendbijlage van Dagblad van het Noorden.

Dat is een eerste verhaal.

Mijn voornemen is om niet alleen de ontwikkelingen op de voet te blijven volgen, maar ook de mensen en de instanties die bijdragen aan het laten voortbestaan van deze schrijnende kwestie.

Rob Zijlstra

→ e-mail rob zijlstra [vertrouwelijk]