Ik heb het vermoeden dat het boevengilde in het noorden stiekempjes (boeven eigen) zo nu en dan bijeenkomt om listige strategieën te bespreken en om valse tips en gemene trucs uit te wisselen.

Dat je best een huurauto kunt nemen als je op inbrekerspad gaat, maar verwijder dan wel een paar zekeringen opdat het navigatie- en volgsysteem (track & trace) niets kan registreren en traceren.

Dat je op roverstocht niet je mobiele telefoon mee moet nemen omdat dat ding voortdurend signalen uitzendt die worden opgepikt door telecommasten die zijn toegerust met goede geheugens. Kun je niet zonder mobiele telefoon (mens eigen), wikkel ‘m dan in aluminiumfolie. Heb je geen aluminiumfolie bij de hand, koop een zak chips.

Het kan heel goed zo wezen dat er onlangs zo’n bijeenkomst is geweest en dat het thema toen was: ‘Wat zeg je wel en wat zeg je niet in de rechtszaal.’ Tip: zeg niet voortdurend dat je het niet meer weet, daar trappen rechters niet meer in. Beter: verzin iemand en geef hem de schuld.

Was er niet zo’n bijeenkomst, dan moet het toeval zijn geweest dat in een tijdsbestek van twee weken meerdere verdachten in verschillende strafzaken met onbekende derden op de proppen kwamen.

opgelost in het grote niets

Ik schreef eerder over Mark die gouden sieraden bij een goudwisselkantoor aanbood. Het spul bleek gestolen uit een woning in Glimmen. Mark vertelde dat hij het goud eerlijk had gekocht van ene Viktor, een keurige man uit Assen die de smuk had aangeboden op Marktplaats. Toen de politie dit verhaal wilde controleren, bleek Viktor opgelost in het grote niets, zo ook zijn account op de verkoopsite.

Wat ook werkt is een lid van een specifieke bevolkingsgroep de schuld geven. Er zijn gekozen volksvertegenwoordigers die dat doen, dus waarom zouden boeven roomser moeten zijn? Tip: wees zorgvuldig in de keuze: kies niet voor Zweden, Denen of Chinezen. Altijd goed: Marokkanen. Nog beter: Antillianen.

Op Schiphol onderschepte de douane bij een routinecontrole een pakketje dat in Oranjestad, Aruba door ene Helena op de bus was gedaan met een adres in Delfzijl als bestemming. Er zat prullaria in. En 400 gram cocaïne. Op straat (of op kantoor) doet één gram vijftig euro.

De douaniers haalden de coke eruit, vervingen het door nep, plakten de boel weer dicht en stuurden het pakketje met tekst en uitleg naar de politie in Delfzijl. Daar hulde een agent zich in bedrijfskleding van PostNL, stapte op de dienstfiets om even later aan te bellen bij het opgegeven adres.

in duistere kringen heet hij Tony Montana

Guz deed open. De politie kent hem wel. In duistere kringen laat Guz zich ook wel Tony Montana noemen. Guz is al 25 jaar verslaafd aan heroïne, cocaïne en methadon.

Guz had nog gevraagd of het pakket echt voor hem was. Hij krijgt namelijk nooit pakketjes. Daarna tekende hij voor ontvangst. Tien minuten later werd hij gearresteerd. Dat was op 6 december 2018 .

In de rechtszaal – waar de strafrechtspraak z’n sukkelgang gaat – is Guz nog steeds overstuur van het gebeuren. Hij heeft hele en halve verhalen die allemaal op hetzelfde neerkomen: hij is ontzettend onschuldig. Hij kocht wel eens wat cocaïne van de buurman en dat mocht dan op de pof. Kwam dan zijn uitkering, of won hij wat in de Toto, dan rekende hij af. Het was een aardige buurman.

Maar op een dag was er iemand met de buurman meegekomen. Die had gevraagd of hij een pakket uit het buitenland wilde ontvangen. Daar zou hij een beetje geld voor krijgen. Tweehonderd euro en drie gram.

nooit ja, toch een pakket

Twee keer had hij, Guz, duidelijk nee gezegd, een derde keer zei hij dat hij er over na zou denken. Maar nooit had hij ja gezegd. En toch was het pakket bij hem afgeleverd. Wat kan hij daar dan aan doen?

Wie was die man die met de buurman meekwam?
Dat vragen de rechters.
Guz: ,,Een grote Antilliaan.’’
Rechters: ,,Een grote Antilliaan.’
Guz, hij wekt de indruk dat hij ieder moment kan ontploffen: ,,Ja, hij is de hoofddader. En ik zit hier. Dat is toch niet eerlijk?’’
Rechters: ,,Hoe heet die Antilliaan?’’

Guz weet dat niet. Hij had hem later nog eens zien rijden in een auto. Had hij het kenteken genoteerd en was daarmee naar het politiebureau gegaan. Hadden ze niet eens naar hem willen luisteren. Tegen de officier van justitie briest Guz: ,,Weest u eens wat strenger op uw politiemensen.’’

En dan dook afgelopen week ook ene Dennis op. Max had hem ontmoet in een café in Emmen. Max: ,,Ik heb me laten verleiden door iemand. Door Dennis ja. Ik zat onder bewind, ik had leefgeld, 50 euro in de week, dat is niet veel. Een beetje extra is dan wel lekker.’’

af en toe wat geld, geen foute boel

Dennis had gevraagd of hij af en toe wat geld op de bankrekening van Max mocht storten. Op Max’ leefgeldrekening. Hij had toen nog wel gevraagd of het geen foute boel was.

Sowieso niet, had Dennis toen gezegd.

De rechters: ,,Dennis wie? Hoe heet hij nog meer?’’
Max: ,,Geen idee, we zijn geen vrienden geworden.’’
Rechters: ,,Dit is lastig te controleren, Max.’’
Max: ,,Ik dacht er verder ook niet bij na, achteraf is dat natuurlijk dom.’’

Veertig mensen hadden aangifte gedaan. Weer Marktplaatsfraude. De aangevers hadden betaald voor mooie spullen, variërend van 75 tot 300 euro, maar niets geleverd gekregen. Opgeteld gaat het om een bedrag van ruim 6.000 euro.

de opa van de vriendin van

In de advertenties stond consequent de achternaam van Max vermeld, met wel steeds weer andere voornamen. Wat ook was opgevallen was dat het telefoonnummer dat werd gebruikt bij het opgeven van de advertenties het nummer was van de opa van de vriendin van Max.

Max: ,,Allemaal Dennis. Ik ben niet iemand die zo’n oplichting kan organiseren.’’

Hoe het ging? Een paar keer per week kreeg Max een telefoontje van Dennis. Die zei dan dat er geld op de rekening was gestort. ,,En dan moest ik het geld pinnen en aan hem geven. Ik kreeg dan een tientje, soms twintig euro.’’

De officier van justitie denkt dat Max Dennis is, dat Dennis net als Viktor en de Antilliaan een verzinsel is. Dat verdachten deze verzinsels bedenken om de waarheid te verhullen waardoor ze hopelijk ontsnappen aan hun verdiende loon.

Boevenbijeenkomsten met verzinsels of niet, sommigen zullen het nooit leren. Cursist: ,,Ik heb die zak chips dus he-le-maal leeggegeten. En wat denk je? Hielp niks. Ik werd toch getraceerd.’’

rob zijlstra

update – 7 februari 2020 – uitspraken

→ BUREN ZIJN GEEN DRUGSSMOKKELAARS