leestijd: 1 minuut

journalisten en een cameraploeg (1998)

Als je als journalist zelf in het nieuws komt,  al is het maar voor even, dan voelt dat altijd ongemakkelijk.

Maandag werd bekend dat Dagblad van het Noorden  – de krant waarvoor ik werk en ook de krant die het blog zittingszaal 14  mogelijk maakt – wordt overgenomen door het Belgische Mediahuis. De directeur zei in een interview  dat hij met zijn uitgeverij  tot de topuitgevers van Europa wil behoren.

Hij zei ook: ‘Wij zijn jagers, geen prooi.’
Er bestaan jagers die hun prooi opeten.

Zijn er zorgen? Er is gezonde argwaan, maar er is ook vertrouwen. Ik heb de eindbaas van Mediahuis deze week mogen ontmoeten. Ik concludeerde: Mediahuis wordt niet geleid door romantische courantiers, maar ook niet door hongerige jagers. Wel door mensen met hart voor de journalistiek. Gegeven de omstandigheden is dat goed nieuws.

Resteert het ongemak zelf onderwerp van nieuws te zijn.

Journalisten horen (eigenlijk) met pen en aantekenboekje op de achterste rij te  zitten om daar zo afwezig mogelijk waar te nemen en aan te horen wat er wel en wat er niet wordt gezegd. En om daar dan vervolgens zonder aanzien des persoons verslag van te doen. Niet meer, niet minder.

Soms gaat het anders.

Eind  1997 ging het mis in een stadswijk wat leidde tot een bestuurscrisis in Groningen en bijna tot een constitutionele crisis in het land. Onderdeel van deze crisis was wat wij noemden de ‘Nacht van Ouwerkerk’, toentertijd de burgemeester van de stad. Die nacht stapte hij op. Wij zaten boven op het nieuws en wel zo dat we zelf ook nieuws werden: het NOS-journaal kwam langs. Dat was toen bijzonderder dan dat het nu zou zijn.

Op bovenstaande foto sta ik (bos haar) met rechts van mij Menno Hoexum – toen chef nieuws  van de redactie van Nieuwsblad van het Noorden en (links) Evert van Dijk, toen de chef van de stadsredactie. Van Dijk kwam bij de krant binnen als stagiaire en is nu, nu we worden overgenomen,  algemeen hoofdredacteur en directeur van ’t hele spul.

De foto is gemaakt – door wie weet ik niet meer – toen wij ’s nachts op de redactie de laatste hand legden aan een extra editie. Dat was in januari 1998.

Nou ja, dit even voor de geschiedschrijving.

Rob Zijlstra