Er zijn ook verdachten die straf willen. Rick zal het wel voor elkaar krijgen, voor Paul (35) is het nog maar de vraag. Eerst Rick (51).

Het ging niet goed met Rick. Hij had aan een bel getrokken, maar de hulpverleningsinstanties gaven niet thuis. Daarom was het gebeurd. De rechters vinden dat maar raar: ,,Het is toch raar dat als het even tegenzit in je leven, dat je dan je eigen dochter gaat misbruiken?’’ Rick doet een diepe zucht. Wat moet hij er over zeggen? Hij is niet zo’n prater.

Hij zegt: ,,Het was fout, geef me straf, klaar.’’

Zijn advocaat probeert de nuance aan te brengen. Straf mag dan moeten, de rechters mogen zich wel realiseren dat een gevangenisstraf vergaande consequenties heeft. Want Rick werkt, hij heeft iets te verliezen.

Wat hij precies doet en waar, wil hij niet zeggen (‘ik doe van alles’). Maar moet hij de bajes in dan raakt hij zijn baan kwijt. Sowieso zijn dan de gevolgen groot.

De officier van justitie is niet onder de indruk van wat de advocaat naar voren brengt. Dat een straf consequenties heeft lijkt hem ,,volstrekt logisch’’. Hij eist drie maanden celstraf.

Zedenmisdrijven bestaan in soorten en maten, van grensoverschrijdend gedrag tot weerzinwekkende horror. De strafeis die Rick voor de kiezen krijgt (de rechtbank moet nog uitspraak doen) past bij ontucht in de juridische categorie light. Zijn dochter, een tiener, had hem moeten bevredigen. Niet vier jaar lang, zoals de officier van justitie even dacht te kunnen bewijzen, maar – volgens Rick – slechts twee keer. ,,Nee. Ook niet goed. Geef me straf.’’

Voor slachtoffers bestaan geen juridische categorieën. Wie slachtoffer is van een zedenmisdrijf, light of weerzinwekkend, is altijd de pineut.

Paul.

Bijna twee uur lang wipt zijn rechtervoet op en neer. Schuin achter hem zit de vrouw die ooit verliefd op hem was. Zij is de moeder van het meisje dat door Paul is misbruikt. Paul is de vader. Zijn dochter was nog maar 2 jaar toen hij het flikte.

Het is een merkwaardig verhaal. Paul zat bij de psycholoog toen hij zijn van niets wetende aanstaande ex belde en vertelde: ,,Ik heb aan onze dochter gezeten.’’ Daarna ging hij naar een politiebureau waar hij nogmaals vertelde wat hij even daarvoor aan zijn partner had verteld.

De rechters willen weten: ,,Waarom?’’

Paul: ,,Ik heb een seksverslaving. Daar was ik voor in behandeling, al sinds 2015. En dat hielp goed. Maar op de dag dat het is gebeurd, had ik een vervelend gesprek met mijn vader. Ik heb toen een terugval gehad. Een beetje stom. Ik baal ook verschrikkelijk.’’

De rechters vragen: ,,Waarom heeft u het opgebiecht?’’

Goeie vraag. Paul en zijn dochtertje van nog maar twee waren immers alleen, het kind zou het niet kunnen vertellen. Paul had het geheim kunnen houden.
De rechters willen het waarom ook weten omdat ze wel aanvoelen wat de advocaat straks gaat zeggen.

Dus. Waarom Paul?

Hij doet een poging: ,,Ik wilde dit niet voor mijn dochter. Ik was bang dat… niet dat ik het weer zou doen, maar ik dacht… als ik het vertel, dan kan ik er mee aan de slag… ik heb voor mezelf een lijn getrokken, daar mag ik niet overheen.’’

Het was gebeurd toen hij haar luier ging verschonen. Het meisje had luieruitslag. Hij smeerde haar billen in met vaseline. Dat had hem opgewonden.

Het had, vertelt hij, twee minuten geduurd en die twee minuten hadden gevoeld alsof hij drugs gebruikte, een heel geruststellend gevoel. Maar plots was er een besef gekomen. Paul: ,,Ineens dacht ik, waar ben ik mee bezig? Ik was bang. Ik dacht, als ik hiertoe in staat ben, waartoe ben ik dan in de toekomst nog meer in staat?’’

Hij vertelt dat hij nu bezig is met ,,een soort van afkickproces’’. En dat hij het geloof terug heeft gevonden. Alsof dat helpt.

De rechters vragen hoe hij denkt het uit te leggen, later.
Paul: ,,Tja, dat wordt nog wel een dingetje. Ik zal zeggen dat ik ziek was en dat ik toen te ver ben gegaan. Zoiets.’’ Hij houdt er rekening mee dat zijn dochtertje later psychische klachten krijgt. ,,Of zo.’’

De seksverslaving richtte meer schade aan. Paul had foto’s gemaakt van zijn bloot slapende vrouw, hij was er listig in geslaagd naaktfoto’s te maken van een schoonzus over wie hij wilde fantasieën had (heeft). Die foto’s wist hij te slijten op het internet, op de afdeling schimmig.

De officier van justitie is snel klaar met Paul. ,,Wat meneer heeft gedaan is totaal respectloos.’’ De strafeis: 30 maanden gevangenisstraf, waarvan 18 maanden voorwaardelijke, een meldplicht zodra hij vrijkomt en dan een klinische behandeling. En een verbod om in de buurt van de woning te komen waar zijn ex en zijn kinderen wonen. Er is ook nog een zoontje.

De moeder is er niet klaar mee. Ze zegt dat het misbruik onderdeel zal uitmaken van het levensverhaal van haar dochtertje, dat hij haar lichaam aan het begin van haar leven heeft bezoedeld. Ze zegt dat het aan haar vreet want ,,ik heb mijn kind niet kunnen beschermen, ik heb mijn dochter toevertrouwd aan een gevaarlijke gek’’.

Over die rotfoto’s: ,,Hij heeft me onteerd en te grabbel gegooid. Hij was er niet voor mij, niet voor ons. Hij was bezig met zijn eigen obsessie.’’ Ze zegt tegen de rechters dat haar ex-man ,,gevaarlijker is dan jullie denken” en dat ze bang is voor als hij straks vrijkomt. ,,Ik zal hem altijd vrezen. Maar ik wil mijn leven terug.’’

Haar woorden vullen de rechtszaal en maken indruk. Maar nog niet alles is gezegd.

Advocaat Cees Eenhoorn houdt de rechtbank een wat hij noemt ongemakkelijk probleem voor. De advocaat zegt dat hij wel snapt dat Paul juridisch op z’n donder moet krijgen, dat hij zou willen pleiten voor een kortere straf dan geëist zodat de behandeling eerder kan beginnen, maar dat het daar niet om gaat.

De advocaat: ,,Waar het om gaat, en daar kan ik ook niks aan doen, is dat het bewijs in deze zaak naast mij zit. Het bewijs is zijn eigen verklaring. Verder is er helemaal niets.’’ De wet is hier duidelijk over: een enkele verklaring is te weinig om iemand te kunnen veroordelen. Dat weten de rechters zelf ook wel. Advocaat Eenhoorn: ,,U zult de verdachte vrij moeten spreken, er moeten andere wegen worden gevonden om deze man te genezen.’’

Paul huilt.

rob zijlstra

→ meldpunt kindermisbruik

update – uitspraken
Paul is veroordeeld maar tot een lagere straf: 18 maanden waarvan 11 maanden voorwaardelijk. Verder: een contactverbod met zijn ex en kinderen voor een periode van 5 jaar (gelijk de opgelegde proeftijd). En het betalen van smartengeld: 5.000 euro.

Rick kreeg het niet helemaal voor elkaar: de rechtbank acht niet meer opportuun om hem nog naar de gevangenis te sturen: 6 maanden celstraf maar geheel voorwaardelijk. Hij moet wel een schadevergoeding betalen: 3000 euro.