Ik ben geen jurist, maar volg al jaren de dagelijkse praktijk van het strafrecht, van kleine winkeldiefstallen tot heftige zedenzaken en moord en doodslag aan toe.

Dat is als niet-jurist best te doen, want zo heel ingewikkeld is dat strafrecht ook weer niet.
Bovendien zie ik rechters hun best doen vonnissen in klare taal te schrijven. Opdat iedereen, al is het maar een beetje, kan begrijpen wat er wordt bedoeld.
En waarom het is zoals het moet zijn.

Vandaag hoorde ik dat de rechtspraakorganisatie stopt met de faxmachine. Geen faxen meer.
Ontdekt is dat er ook veilige manieren bestaan om informatie per e-mail te verzenden en te ontvangen.

Alles wordt steeds een beetje beter.
Lange leve de vooruitgang.

Maar de strijd is nog niet helemaal gestreden.
Binnen de rechtspraak zijn meerdere  projecten geweest ter bevordering van de leesbaarheid.
Zoals Project Promis.
Ik weet niet of dat project is geslaagd, maar het heeft wel miljoenen euro’s gekost.
Geen idee wie al dat geld heeft gekregen.
Nog minder waarom.

Maar dan.
Terwijl je denkt en hoopt  dat alles goed komt, snaait er ineens een tekst van het Openbaar Ministerie tussen de goede bedoelingen van de rechtspraak door.
Een dagvaarding anno 2021.
Zij van het Openbaar Ministerie zijn ook juristen.

’t Is iets met een brokje in elk geval.
Maar kan zoiets nou niet anders?

rob zijlstra