Er bestaan mensen die hun ding doen met passie, met kunde, met tomeloze energie. Die mensen behoren dan vaak tot de besten in wat ze doen. Zijn ze de besten in het goede, dan is er lof en waardering. Er bestaan ook mensen die passie en kunde aanwenden voor het kwade. Wie goed is in het slechte, behoort tot de schurken. En da’s minder.

Rahul – kort voor de onafhankelijheid geboren tussen de rijstvelden van Nickerie, Suriname – is zo’n loebas. Hij heeft een strafblad van 21 pagina’s. Dat is veel en het waren er nog meer geweest als hij niet jarenlang tijd had verspild in de gevangenisstraf.

Zo kreeg hij in in 2004 negen jaar cel wegens acht gewapende overvallen op winkels en tankstations in het zuiden van de stad Groningen. Hij was de schrik van zuid. Toen hij, twee voetbal-wk’s verder, een maand op vrije voeten was, ging het alweer fout. In plaats van te genieten van de herwonnen vrijheid pleegde hij een gewapende overval op een filiaal van Albert Heijn. Dat leverde hem tijdelijk 285 euro op en daarna nog eens 42 maanden in de bajes. Van zijn 18e tot zijn 38ste zat Rahul opgeteld zeventien jaar achter de tralies.

Over een paar weken wordt hij 48, maar er valt niks te vieren. Ook de voorbije tien jaren was de vrijheid karig. De kans is groot dat de jaren die in het verschiet liggen niet anders zullen zijn.

Afgelopen week hoorde hij voor zijn doen een bescheiden straf eisen: een jaar. Daar komt volgende week mogelijk nog wat bij als hij zich moet melden bij de politierechter wegens een winkeldiefstal in mei 2019. Hij zou blikjes mixdrank met een totale waarde van 188 euro hebben gestolen bij weer de Albert Heijn. Geen mens kan zo veel blikjes in een winkel stelen, behalve als je goed en gepassioneerd bent in het slechte. En als je Rahul heet.

Rahul is niet als slechterik geboren. Hij lijkt ook niet slecht. Kijkt hij je aan, dan zie je een vriendelijke man aan wie je je fiets zou uitlenen (niet doen). In de rechtszaal is hij de beleefdheid zelve.

Nee. Rahul is een schelm geworden. Het laat zich raden: drugs. Dat verwoestende rotspul kreeg hem als tiener in de klauwen en is bezig hem te slopen. Dat gaat genadeloos, gestaag en gepaard met kommer en kwel. Een tergend trage marteling die het leven leugenachtig, duister, duf en nogal zinloos maakt.

‘Jemig, dat kost u zeker 500 euro.
Per dag. Hoe komt u aan dat geld?’

Tien jaar geleden sprak hij tegen zijn rechters in zittingszaal 14 dat hij niet verslaafd is, maar dat hij alleen drugs gebruikt als hij verdrietig is.
Rahul: ,,Om mijn emoties te onderdrukken.’’
De officier van justitie: ,,Hoeveel gebruikt u dan?’’
Rahul: ,,Tien gram cocaïne. Per dag.’’
De officier van justitie donderde van de stoel, krabbelde weer op en zei: ,,Jemig, dat kost u zeker 500 euro. Per dag. Hoe komt u aan dat geld?’’

Rahul had dat een ‘niet relevante vraag’ genoemd. Hij had geantwoord: ,,Ik ken mensen in de stad die kapitaalkrachtig zijn.’’ Daar wilde hij het bij laten.
Wie tien gram cocaïne per dag naar binnen snuift, speelt Champions League. Voor zo een hoeveelheid draait zelfs Pablo Escobar zich bezorgd om in zijn graf.

Deze week zei Rahul tegen de rechters – van wie er twee nog kinderen waren toen hij al slecht bezig was – dat hij graag een ander leven wil leven. Dat het met hem zo niet langer door kan gaan. Hij heeft een doel, een droom: hij wil net als zijn broer jongerenwerker worden. Hij denkt dat hij een heel goede hulpverlener zal zijn. Hij, met zijn ervaring.

Om de droom te verwezenlijken is hij in de gevangenis alvast afgekickt. Cold turkey. Na dertig jaar geen probleem. Jawel, hij is nu zo clean als de glimlach van tandpastareclame. Komt hij vrij, gaat hij een uitkering aanvragen en op zoek naar woonruimte. ,,Zo doe ik het altijd. Als ik een eigen plekje heb, dan gaat het goed.’’

Medewerkers zagen hem rommelen
met een rugtas en vroegen bij de
uitgang of ze er even in mochten kijken

De rechters kijken bezorgd. Het ging toch nog nooit goed? Zou hij niet wat hulp kunnen gebruiken? Rahul lacht. Schamper. ,,Hulp? U bedoelt dat ik met een psiegieloog moet gaan praten over wat er met mij aan de hand is? Kom nou zeg, waar zijn we hier mee bezig?’’ Onverbiddelijk: ,,Mijn problemen zijn helder. Ik heb geen psiegel nodig. Slechte ervaringen mee.’’

In juli wilde Rahul hij vlees stelen bij een vestiging van de Jumbo in Groningen. Medewerkers zagen hem rommelen met een rugtas en vroegen bij de uitgang of ze er even in mochten kijken. Rahul had dat irritant gevonden. Tegen de rechters: ,,Ze gingen pal voor mijn neus staan. Dat vond ik bedreigend.’’

De officier van justitie zegt dat het net andersom was. Hij was bedreigend. Hij had met een mes staan zwaaien en geroepen: ‘ik pak jullie allemaal’.
Rahul bekent en ontkent. Van dat vlees, dat klopt wel. En van dat zwaaien ook, maar niet met een mes. Hij dacht zelf met een pen of zo.
Zegt tegen de rechters ,,Ik heb wel altijd een wapen bij me, maar dat heeft met andere dingen te maken. Met grote dingen. Kan ik niets over zeggen. Het gaat jullie petje ook te boven.’’

Een maand na het gedonder bij de Jumbo zou hij een taxichauffeur hebben beroofd, bedreigd met een schroevendraaier. Rahul mokt. Al die verdenkingen. ,,Ik had een taxi genomen naar mijn dealer. Ik betaalde de chauffeur met een briefje van vijftig euro, hij gaf 25 terug. Ik stapte uit en hij kwam achter me aan, hij wilde vechten. Ik snapte dat hij boos was, want ik heb het balletje laten rollen.’’

Een zwaai met mijn arm

Rahul bedoelt te zeggen dat hij betaalde met een vals biljet van vijftig euro. Nepgeld. De schroevendraaier ontkent hij. ,,Ik heb hem een zwaai gegeven met mijn arm. Ik heb hem niet geraakt. Ja, hij viel wel.’’

De officier van justitie spreekt van twee nare feiten, goed dus voor een jaar zitten (eis). De rechters zeggen dat ze voldoende weten om over twee weken een rechtvaardig oordeel te geven. Of Rahul, vragen ze tot slot, nog iets wil zeggen, hij heeft recht op het laatste woord.

Jazeker, wil Rahul nog wat zeggen. Hij recht de rug, laat een stilte vallen, staart naar het briefje in zijn hand, doet een diepe zucht en zegt dan: ,,Dat Peter R. de Vries is doodgeschoten vind ik heel erg. Die man vocht voor het goede. Peter was een goede man.’’

rob zijlstra

update – 9 december 2021 – uitspraak
Rahul is veroordeeld voor het bedreigen van de chauffeur en voor de diefstal met geweld bij de Jumbo. Hij krijgt geen twaalf, maar negen maanden celstraf ditmaal.