| verhalen over de strafrechtspraak
BLOGWEBBEL
Er staat K N E in zijn hals getatoeëerd.
KNE?
JA. Had hij zelf gedaan.
Met in de ene hand de naald, in de andere een spiegeltje.
– Wat doe je?
‘Ik tatoeëer mijn naam in de hals.’
– Maar het staat er helemaal fout, er staat nu KNE.
‘Wat?’
‘Shit. Dat komt door dat stomme spiegeltje.’
Henk was zo flauw geweest dat hij de H maar achterwege heeft gelaten.
r.z.
(opgetekend in de rechtbank)
Het openbaar ministerie Groningen eiste donderdagmiddag een opmerkelijke straf: een beroepsverbod.
Een 36-jarige man uit Leek die een tatoeageshop heeft in de binnenstad van Groningen wordt verdacht van aanranding van vier jonge vrouwen.
Dat zou zijn gebeurd tijdens het zetten van tatoeages.
Met de rechterhand de naald, met de linker de ontuchtige handelingen.
De jonge vrouwen hebben nu nare vlinders op de buik.
Twee jaar lang mag de man, zo zou het openbaar ministerie het graag zien, zijn beroep niet uitoefenen. Naast dit verbod, werd acht maanden celstraf geëist.
De verdachte tatoeage-man had al eerder moeten verschijnen in zittingszaal 14.
Hij verscheen toen niet.
Omdat de rechters hem wel in de ogen wilden kijken, werd een bevel tot medebrengen uitgevaardigd.
Dan moet je komen.
Donderdagochtend belde de parketpolitie in alle vroegte aan bij de Leekster woning van de man. Om hem te lichten.
Niet thuis.
Toen ging de politie naar zijn shop in de Steentilstraat in Groningen.
Daar was hij ook niet.
Hij kwam even later ook niet opdagen.
Op de deur, zei de officier van justitie, hing een klein briefje: korte vakantie.
Donderdagmiddag voelde de rechtbank er niets voor om de strafzaak nog een keer uit te stellen. En dus mochten de slachtoffers hun slachtofferverhaal doen en de officier een strafeis formuleren.
Het waren geen fijne verhalen van de slachtoffers.
Ze vertelden dat ze bang waren geweest, vreselijk bang.
En machteloos.
De een had een tatoeage laten zetten die voor haar iets waardevols symboliseerde.
Nu roept de beeltenis iedere keer weer nare dingen op.
Getekend voor het leven.
Een ander heeft de tattoo proberen aan te passen, zodat die anders lijkt.
Een derde wil de beeltenis laten verwijderen.
Samen eisen ze 1850 euro schadevergoeding.
De advocaat van de afwezige tatoeageman zei tegen de rechters dat cliënt ontkent.
Dat hij de jonge vrouwen niet onzedig heeft betast.
Dat als hij zijn hand ergens neerzette, dat dat dan functioneel was.
De tatoeageman denkt, zei de advocaat, dat de moordende concurrentie de vrouwen tegen hem heeft opgezet.
Dat het een complot is.
De officier van justitie noemde dat ‘volstrekt ongeloofwaardig’.
Hij zei dat de tatoeageman, al twaalf jaar in het vak, heeft aangetoond dat hij ongeschikt is als tatoeëerder.
En dat het tattooverbod hem zwaar zal treffen, hem brodeloos zal maken.
Dat dat de bedoeling ook is.
Na de strafzaak ben ik er voor alle zekerheid even naar toe gelopen.
Ik stelde vast: de zaak is gewoon open.
Dat stond ook op de deur: open.
Binnen zag ik een jonge vrouw.
Dacht: wel een beetje raar.
Rob Zijlstra
>> ontzetting uit beroep (artikel 28)
UPDATE – 25 maart 2010 – uitspraak
Een twee jaar durend verbod om tatoeages te plaatsen is een te zware straf, stelt de rechtbank.
Volgens de rechtbank staat een ‘werkverbod’ niet in verhouding tot de gepleegde misdrijven, ook omdat de man een lening heeft afgesloten om zijn tatoeageshop te kunnen openen. Verder speelt mee dat de rechtszaak van twee weken geleden heeft geleid tot publiciteit waar de verdachte mogelijk schade van heeft ondervonden.
Het vonnis luidt een gevangenisstraf van 12 maanden waarvan 4 maanden voorwaardelijk. Aan drie van de vier slachtoffers moet de man een schadevergoeding betalen van in totaal bijna 2000 euro.
