Arelis is een kleine man met een groot strafblad.
Als kleine jongen kwam hij van Curaçao naar Nederland.
Gek is hij niet, wel bovengemiddeld intelligent en met vlechtjes in zijn haar.
Ernstig gestoord?
In het Pieter Baancentrum hebben ze het niet kunnen vaststellen.

Mogelijk speelt er iets op het autisme-spectrum, maar wat precies is niet te zeggen.
Arelis had aan onderzoeken niet willen meewerken.
Zijn zelfinzicht: met mij is niets aan de hand.
Justitie: hij heeft geen zelfinzicht.

Justitie zegt ook dat hij een geïsoleerd leven leeft.
En achterdochtig is.
Dat zijn levensstijl anti-sociaal is, getuige het strafblad en zijn politiecontacten sinds zijn veertiende levensjaar.

Arelis is nu 28 jaar, vader van een kind van vier.
In 2003 werd hij veroordeeld tot acht jaar celstraf wegens doodslag.
In de binnenstad van Groningen stak hij in januari van dat jaar de 25-jarige Allard Teerenstra dood.
Arelis, toen 21, kreeg in de roemruchte Cinemabar onenigheid met het latere slachtoffer over tien euro.
Het was geld voor drugs.

De onenigheid verplaatste zich van het keldercafé – dat 24 uur per dag geopend was – naar buiten.
Teerenstra wilde drugs, kreeg dat niet en wilde toen zijn geld terug.
Het duw- en trekwerk dat volgde liep uit de hand.
Arelis stak Teerenstra met een mes in het hart.
Justitie: ‘Doodslag.’
Arelis’ advocaat: ‘Meer een ongelukkige samenloop van omstandigheden.’

De eis: vijf jaar celstraf en tbs met dwangverpleging.
Het vonnis: acht jaar cel.

Het Pieter Baancentrum sprak destijds van een beperkt herhalingsgevaar.
De forensisch psychiater daarentegen voorspelde dat het gevaar op herhaling groot was.
De rechtbank oordeelde dat de persoonlijkheidsstoornis zoals die bij Arelis was vastgesteld maar beperkt van invloed is geweest op het gepleegde delict.
Daarom geen tbs, maar een fors hogere celstraf.

De toenmalige rechtbankverslaggever van Dagblad van het Noorden schreef dat Arelis in dit geval in 2008 op vrije voeten zou komen.
Zonder behandeling.
Vroeg zich af of dat wel verantwoord is.
De rechtbank in een reactie: ‘Wij kunnen niet in de toekomst kijken.’

In de loop van 2008 kwam Arelis op vrije voeten.
In oktober 2009 schoot hij een 20-jarige student met een pistool in de borst.
Hoewel de verwondingen meevielen, kwalificeert justitie het als een poging tot moord.
Arelis meldde zich kort na de schietpartij op het politiebureau.

Hij zegt dat hij wel moest schieten, omdat hij eerst door het slachtoffer in elkaar was geslagen en later – toen hij schoot – door het slachtoffer en twee van diens vrienden werd aangevallen.
Nadat hij het eerst schot had gelost, zou hij het wapen op het hoofd van de student hebben gezet en toen de trekker hebben overgehaald.
Er gebeurde toen niets, zij het dat de student wel dacht dat zijn laatste seconden hadden geslagen. Hij moet er nog steeds aan denken.

Ze hadden elkaar ’s nachts getroffen bij de Febo aan de Grote Markt.
Daar is het dan druk zoals altijd en er wordt gebotst.
Er vallen stoere woorden over respect.
Misschien een kopstoot.

De studenten zeggen dat ze het maar beter vonden weg te gaan.
Arelis zegt dat hij door een agent werd aangesproken en weg werd gestuurd.
De studenten lopen de Gelkingestraat in, ze moeten naar het station.
Arelis zegt dat hij ook die kant op moest en dat het niet zo was dat hij de studenten volgde.
De studenten zeggen van wel.
Hij intimideerde.
In het Hoogstraatje, zijstraatje tussen de Gelkinge en de Herestraat, komt het tot een handgemeen.
Student Jeffrey gooit eerst een fiets naar Arelis en werpt hem daarna met een judoheupzwaai tegen de vlakte en gaat er bovenop zitten.

Arelis: Ze hebben me toen in elkaar geslagen.
Studenten: Het is niet waar.
Arelis: Ik was gewond aan het gezicht.

De studenten zouden racistische opmerkingen hebben gemaakt.
Later tegen elkaar hebben gezegd: we hebben een neger gepakt.
De studenten kunnen zich dat in de rechtszaal – ze worden als getuigen gehoord – niet herinneren.

In de Herestraat sluiten de drie studenten zich aan bij een andere groep die daar loopt.
Dat vinden ze veiliger.
Arelis krabbelt bloedend op en klampt een politieman aan.
Vertelt wat hem zojuist is overkomen.
De aangesproken agent legt later vast dat hij toen geen letsel bij Arelis heeft gezien.

De studenten lopen verder, richting het Hereplein, Stationsweg.
Ze zien in de verte, veilig ver weg, Arelis in hun richting lopen.
Hij is voortdurend aan het bellen.

Op de Stationsweg, op de hoek bij de ABN, is hij ineens dichtbij.
Iemand roept: Hij heeft een wapen.
Een van de studenten gaat achter een pilaar staan en belt 112.
Tijdens het gesprek valt een schot.
Paniek.
Pistool op het hoofd.
Of niet.
Studenten: Het was een wirwar.

Arelis: ‘Ik wilde naar het station. Op de hoek, bij de bank, kwamen ineens die drie studenten op mij aflopen. Een van hen trapte in mijn rug, de ander kwam voor mij staan. In de worsteling die volgde heb ik geschoten.’
De studenten: De worsteling volgde pas nadat hij had geschoten.

De studenten rennen weg, klimmen over een hek en hollen naar het station. De gewonde Jeffrey wordt met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
Daar wordt een op het borstbeen afgeketst kogeltje tussen de ribben verwijderd.
’t Valt allemaal wel mee.
Arelis meldt zich ondertussen op het politiebureau.

Justitie: poging tot moord, want het was voorbedacht.
Arelis zocht met een wapen de confrontatie.
Van noodweer kan dan dus nooit sprake zijn.

De suggestie is dat Arelis het wapen regelde toen hij achter de studenten aanliep.
Daarom belde hij voortdurend.
Arelis zegt dat hij per ongeluk een kennis tegenkwam aan wie hij vertelde dat hij in elkaar was geslagen.
Die kennis had toen gezegd dat hij beter naar huis kon gaan en had hem een wapen gegeven.
Voor het geval dat.

De studenten zeggen over de toedracht van de schietpartij dat het verhaal zoals de studenten het vertellen, klopt.
Zij het dat de verklaringen niet eensluidend zijn.
Twee toevallige passanten vertellen een verhaal dat past bij de verklaringen van Arelis.
Dat hij dus werd aangevallen en pas toen schoot.

De advocaat van Arelis: ‘We hebben geen flauw idee wat er precies is gebeurd. We denken dat wel of we hopen het. Maar niemand kan met droge ogen zeggen: zo is het gegaan. En als we alle verklaringen van de studenten moeten geloven, zijn er wel vijf, zes schietpartijen geweest, zo ver lopen die verklaringen uit elkaar.’

Justitie eist zes jaar celstraf.
En zonder tbs-advies een tbs met dwangverpleging.
Omdat Arelis anders in 2014 weer op vrije voeten komt zonder behandeling.
En dat dat niet verantwoord is.

Arelis zegt dat hij het de studenten heeft vergeven dat ze hem hebben aangevallen.
En als het zo is dat de rechtsorde door zijn handelen is geschokt, zoals de officier van justitie dat zegt, dan vraagt hij op zijn beurt de samenleving om vergiffenis.

Rob Zijlstra

.

UPDATE –  15 juli 2010 – uitspraak
De tijd is gekomen om de maatschappij tegen Arelis te beschermen: tbs met dwangverpleging met daaraan voorafgaand 6 jaar celstraf.