De rechters betuigen bij aanvang van de strafzaak hun medeleven aan de nabestaanden.
Zeggen dat wat er is gebeurd, verschrikkelijk is en nadat dat is gezegd, kijken ze naar de verdachte.
De toon is gezet.
De verdachte is Robert (22).
Hij zegt: ‘Mijn leven is in een vingerknip omgeslagen. Ik moet er mee leren leven.’
De rechters reageren, nee corrigeren: ‘Voor u is het misschien nog te relativeren. Maar voor anderen niet. Voor de ouders is dit niet meer te relativeren.’
De verdachte knikt en zegt zacht: ‘Het is het ergste wat ouders kan overkomen. Als ik het kon terugdraaien dan had ik het gedaan.’
Op 12 juni 2010 bellen Floortje en Sanne-Mei met elkaar.
Niks aan de hand, twee vriendinnetjes, twee vrolijke meisjes van 10 jaar.
Ze spreken af om te gaan spelen.
Met hun waveboard.
In dezelfde buurt stapt even later Robert in zijn auto, om zijn vriendin naar haar werk te brengen.
Het is dan tien voor twaalf ’s ochtends.
Een paar minuten later volgt de vingerknip, de fractie van een seconde.
De twee meisjes spelen bij de brug.
Op een plek waarvan de ouders hadden gezegd dat dat daar niet mag.
Want te gevaarlijk.
Maar kinderen doen dat dan toch, zal de officier van justitie later zeggen, omdat het kinderen zijn.
Robert rijdt in zijn grijze BMW richting het bruggetje en dan het bruggetje op.
Plots roept zijn vriendin: ‘Kinderen!’
Een klap.
Robert voelt iets, iets onder de auto.
Een hond?
Stopt, stapt uit.
Zegt: ‘Ik wist niet wat ik zag.’
Hij belt 112 en bekommert zich over Sanne-Mei, over haar ademhaling.
Zij ligt achter de auto, Floortje er onder.
Robert: ‘Het was heel onwerkelijk.’
De politie, de ambulance, de traumahelikopter en de brandweer zijn er snel.
Floortje sterft ter plaatse.
Sanne-Mei vier dagen later in het ziekenhuis.
Robert zegt: ‘Ik heb niets gezien.’
Rechters: ‘Hoe kan dat nou?’
Robert: ‘Dat vraag ik mezelf ook af.’
De politie doet vooral technisch onderzoek, want er zijn geen getuigen.
Vastgesteld wordt dat de afstand tussen het hoogste punt van de brug en de plek waar de meisjes zijn aangereden, 12,4 meter bedraagt.
Er zijn geen remsporen wat er op duidt dat er niet hard is geremd.
Aangenomen wordt ook, op grond van het letsel, dat de kinderen niet hebben gestaan.
Mogelijk zaten ze op het wegdek, met hun waveboard.
Een feit is ook de meisjes zich op een plek op de weg bevonden waar ze niet hoorden te zijn.
Er is onderzoek gedaan naar de zithouding van de bestuurder.
Robert zat wat onderuitgezakt achter het stuur, dat had hij zelf aangegeven.
De rugleuning van de bestuurdersstoel was iets naar achteren gedraaid.
In de laagste positie had hij onvoldoende zicht.
In de hoogste net voldoende.
Uitgerekend is dat als Robert 30 kilometer per uur zou hebben gereden, hij de meisjes vanaf het hoogste punt van de brug had moeten zien en hij nog op tijd had kunnen stoppen.
De officier van justitie: ‘Hij had de aanrijding dus kunnen voorkomen. En dat dit niet is gebeurd, duidt erop dat hij harder dan 30 kilometer per uur heeft gereden.
De conclusie van de officier van justitie: “Robert heeft niet goed opgelet, dan wel te snel gereden, dan wel een combinatie van die twee.’
De politie heeft de exacte snelheid niet kunnen vaststellen.
Aannemelijk is: 28 tot 34 kilometer per uur.
De maximum snelheid op die plek: 30 kilometer per uur.
De officier van justitie zegt dat dat een maximum is, geen must, geen verplichting. Dat een automobilist zijn snelheid altijd moet aanpassen aan de omstandigheden. Dat dertig dus ook best te snel kan zijn.
Heeft hij niet goed opgelet?
Robert zegt van wel.
Zegt: ‘In mijn ogen was ik zelfs een van de weinigen die zich daar aan de regels hield.’
Buurtbewoners hebben verklaard dat op die plek altijd kinderen spelen.
De rechters zeggen dat ze dat wel snappen.
Waveboard, mooi asfalt, hellinkje, lekker roetsjen.
Deden zij vroeger ook, maar dan op rolschaatsen.
Robert zegt: ‘Ik heb ze niet gezien. En ik had ook nooit verwacht dat ik daar geen zicht had.’
Er worden twee brieven in de volle rechtszaal voorgelezen waarin de ouders hun radeloze verdriet verwoorden.
Dat ze de gelukkigste ouders van de wereld waren.
En dat ze nu de verdrietigste ouder zijn.
Tranen, brokken in de keel en niet alleen bij de nabestaanden.
Ook bij de rechters die zeggen dat ze hun werk doen en professionals zijn.
Maar dat dit er behoorlijk inhakt.
En ook aan de perstafel, waar zelfs de journaliste van de Telegraaf een beetje moet huilen.
De ouders zeggen ook dat ze vreselijk boos zijn.
Omdat Robert nooit iets van zich heeft laten horen.
Ja, hij had een kaartje gestuurd, maar zonder tekst.
Laf.
Robert zegt op zijn beurt dat dat hem vreselijk pijn doet.
Dat ze zo over hem denken.
Dat hij vanaf de eerste dag graag contact had willen hebben.
Maar dat de politie het hem had afgeraden.
En daarna had de burgemeester gezegd dat contact niet op prijs werd gesteld.
En dat had later ook Slachtofferhulp gezegd.
Robert zegt dat als hij iets kan betekenen, dat hij dat dan graag doet.
De reclassering was bij hem geweest.
Conclusie: een doodgewone jongen waar niks mis mee is, maar die wel iets vreselijks heeft meegemaakt.
Kans op herhaling: laag.
De officier van justitie zegt dat geen straf recht doet aan het leed dat is aangericht.
Dat kinderen niet op het wegdek horen te spelen, maar dat toch doen, omdat het kinderen zijn.
En dat dit een automobilist niet ontslaat van de verplichting extra oplettend te zijn.
Ze zegt dat Robert het ongeluk had kunnen voorkomen.
Als hij maar goed had opgelet.
Maar dat hij dat niet heeft gedaan, dat hij de auto niet tijdig heeft kunnen stoppen.
Dat hij door een onjuiste zithouding geen goed zicht had.
Dat hij een beoordelingsfout heeft gemaakt.
En vermoedelijk te snel heeft gereden, in ieder geval te snel voor de omstandigheden.
En dat dat, opgeteld, verwijtbaar is in de zin van artikel 6 van de Wegenverkeerswet.
Zij het in de lichtste variant.
Niet roekeloos, maar wel onoplettend.
Wat de officier van justitie niet mee laat wegen in haar strafeis, maar wat ze wel eventjes gezegd wil hebben, is dat Robert in de drie jaren dat hij zijn rijbewijs heeft, al twee keer eerder bij een verkeersongeluk betrokken is geweest.
In april 2009.
In september 2009.
Of daarbij sprake was van schuld, vertelt ze er niet bij.
De officier van justitie zegt wel dat een gevangenisstraf niet zou misstaan.
Maar dat zeggen officieren van justitie heel vaak als ze een taakstraf gaan eisen.
De eis: een taakstraf in de vorm van een werkstraf van 180 uur.
Daarnaast een maand voorwaardelijke celstraf met een proeftijd van twee jaar.
En een ontzegging van de rijbevoegdheid voor de periode van 24 maanden, waarvan acht voorwaardelijk.
De advocaat pleit voor vrijspraak.
Hij zegt dat Robert zich hartstikke schuldig voelt, de rest van zijn leven.
Maar dat er juridisch gezien geen schuldige valt aan te wijzen in dit verschrikkelijke drama.
Dat Robert heeft gedaan wat hij moest doen.
Hij reed niet harder dan toegestaan, hij lette wel degelijk op, maar hij heeft meisjes die daar niet hoorden te zijn, niet gezien.
Hij heeft misschien een inschattingsfout gemaakt.
Maar een inschattingsfout maakt niet dat je ook schuldig bent.
Dat het soms, hoe erg ook, niet anders is.
En dat hij ook graag contact wil met de nabestaanden.
Als die dat willen.
Tja.
Ik weet het niet.
Zondagmiddag ben ik ter plaatse wezen kijken.
Het is een stom en potsierlijk nepbruggetje, in een woonwijk waar wonen, werken en recreëren vast samen moeten gaan.
Misschien dat je dit soort bruggetjes in zo’n woonwijk met kinderen niet moet willen.
Omdat verkeersveiligheid zwaarder moet wegen dan dat er voor het plezier bootjes onder door moeten kunnen varen.
Dat de brug, zoals de gemeente Veendam direct na het ongeluk riep, aan alle veiligheidseisen voldoet, zal zo wezen.
Ding is van steen en beton, dus je zakt er niet doorheen.
Aan de andere kant: automobilisten hebben wat verkeersongelukken betreft een bedenkelijke reputatie.
Het idee dat we met z’n allen ontzettend goed kunnen autorijden, is maar al te vaak niet waar.
Meestal gaat het gelukkig goed, soms nog net op het nippertje en een enkele keer is er die vingerknip en gaat het verschrikkelijk mis.
De wet zegt dat bij de beoordeling van dit soort zaken gekeken moet worden naar de gedragingen, in dit geval van de bestuurder van de auto.
En niet naar de trieste gevolgen van die gedragingen.
Dat we de zaak niet ernstiger moeten beoordelen omdat twee vrolijke meisjes nu vreselijk dood zijn.
Dat klinkt bijna kil.
Maar misschien is dat wel de waarheid.
De lelijkste waarheid.
Een waarheid die zo lelijk is dat we die slechts kunnen verdragen als we een schuldige kunnen aanwijzen.
Rob Zijlstra
zie ook: Twee spelende meisjes [1]
met foto’s en een filmpje van die situatie ter plaatse.
.
UPDATE – 21 maart 2010 – uitspraak
De rechtbank heeft Robert vrijgesproken. Hij draagt geen schuld aan het ongeluk. Niet is gebleken dat hij te hard heeft gereden dan wel dat hij anderszins onvoorzichtig is geweest. En hoewel bekend was dat bij het bruggetje vaak kinderen speelden, was voor de bestuurder de aanwezigheid van de kinderen aan de andere kant van de bolle brug niet te voorzien. Oftewel: het ongeluk is een vreselijke samenloop van omstandigheden geweest.
De uitvoerige motivering van de rechtbank is te lezen in het vonnis.
extra
zie ook de toelichting op deze zaak door universitair docent Nico Kwakman (straf(proces)recht, verbonden aan de Rijkuniversiteit Groningen
.
UPDATE – 28 maart – hoger beroep
Het openbaar ministerie legt zich niet neer bij het vonnis en heeft aangekondigd in hoger beroep te gaan. De zaak zal daarom later dit jaar op 28 februari 2012 opnieuw worden bekeken en beoordeeld door het gerechtshof in Leeuwarden.
Het verslag van de zitting in hoger beroep (op 28 februari) staat hier
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Pingback: Scheids doet nutshot | BenZers.com
Een tragisch verhaal, met alleen maar verliezers.
Mooi verwoord. Compliment.
Wat ik me afvraag: Wie is ermee geholpen is, als deze bestuurder gestraft wordt?
De ouders? Nee. De bestuurder zelf? Ook niet. En de maatschappij, wij allemaal? Ook niet.
Natuurlijk is het onbeschrijfelijk verschrikkelijk, wat er op die bewuste 12 juni gebeurd is. Voor de ouders, voor de bestuurder en voor alle andere meer of minder betrokkenen.
Vind het lastig te bepalen of het gebeurde verwijtbaar is. Lastiger voor mijn gevoel, dan bijvoorbeeld de zaak van de taxichauffeur* in Groningen.
Pittige zaak voor de rechters. Ben blij, dat ik niet in hun schoenen sta.
* Taxi: https://robzijlstra.wordpress.com/2011/01/25/4438/
Tim aan de ene kant heb je gelijk, maar aan de andere kant de bestuurder heeft naar mijn idee niet het maximale qua ervaring uit voorgaande ongevallen gehaald. Waardoor hij in zekere zin randvoorwaarden heeft gecreëerd die hebben geleid tot dit vreselijke ongeluk. Daarnaast geeft het een signaal uit naar de maatschappij dat autorijden altijd alertheid vraagt. Daarom is een taakstraf in zekere zin wel gepast… Al helpt het niemand.
Ik ben blij dat ik geen rechter ben.
Inderdaad alleen maar verliezers.
Onbegrijpelijk, dat er juist geen contact is ontstaan tussen de chauffeur en de ouders.
De verwerking van het verdriet zou ook door de politie, burgermeester en slachtofferhulp gesteund moeten worden met een georganiseerd contact tussen alle betrokkenen.
Vriendelijke groet.
Ik op mijn fiets had al twintig keer dood kunnen wezen het laatste halfjaar. Natuurlijk ben ik geen kind meer, let goed op, ben handig en vervelend. Sjees in de afdaling menig automobilist met 60 Km/u voorbij. Dat vind ik nog altijd leuk. En heb er plezier aan dat ik dat nog allemaal kan. Automobilisten houden daar schoorvoetend rekening mee en houden in. Daar heb je hem weer. Gevaar.
Gevaar?
Ja.
Ik doe het expres. Om de rijvaardigheid van die slapers te testen.
Een grote neus weet je wel.
Of in elk geval is het dat wat de jonge bestuurders van autos er in zien als ik op mijn fiets weer aankom in verboden richting. Dan gaan ze als het ware op mij inrijden, naar mij toe met een kleine afwijking van hun traject. Jonge jongens weer.
Als ik midden op een smalle weg rijdt wegens hobbels links en rechts komt er een jeugdigde brommer op volle snelheid links voorbij. Een tweede volgt en scheert mij rakelings rechts voorbij en kijkt vervolgens om om zo te zeggen “weer geluk gehad hè, weet je niet dat je rechts moet rijden? En dat ook op volle snelheid. Zonder inname.
Jonge bestuurders (jongens dus) zijn de beste politieagenten op de weg . Ze straffen alles af.
Als ik ouder van één van de meisjes zou zijn geweest, dan denk ik dat ik eerst ontzettend boos was geworden op de automobilist. Contact met hem zou kort na het ongeval niet gewenst zijn. Misschien wel, maar dan zou het alleen gaan over het bevestigen van zijn schuld. Zodat ik hem face to face kon beschuldigen. Daar zal iedere verzekeraar of advocaat van de bestuurder een stokje voor hebben gestoken. Het zou ook niets oplossen, mijn kind zou ik er niet van terug hebben gekregen.
Misschien is het wel zo geweest dat instanties en hulpverleners hebben aangegeven dat de ouders geen contact wensten.
Waarschijnlijk niet te verkroppen voor de ouders, maar er zou wel eens een behoorlijke matiging van de straf kunnen worden uitgesproken. Want eerlijk gezegd, zó roekeloos reed hij blijkbaar niet. De snelheid zou wel eens precies volgens de daar geldende regels zijn geweest en de kinderen zouden wel eens op de grond gezeten kunnen hebben op een plek waar dat niet mocht. Het enige punt is dat hij blijkbaar er zelf voor kan hebben gezorgd dat hij te weinig zicht zou hebben. Maar zelfs dat is niet onomstotelijk vastgesteld als ik het relaas van Rob lees. Voetgangers en fietsers, en zeker kinderen onder 14 jaar, hebben een zeer beschermde status in het verkeersrecht. Alleen gaat dat doorgaans over het feit dat ondanks dat deze kwetsbare groep verkeerstechnisch de veroorzakers van een ongeval kunnen zijn, de verzekering van de verkeersdeelnemer die een motorvoertuig bestuurt, de schade moet vergoeden.
Deze bestuurder zal het juk van het ontnemen van de levens van twee kinderen zijn leven lang bij zich blijven dragen. Het beeld van de twee meisjes zal hij nooit in zijn gedachten kunnen wissen. Hoe goed ik me ook kan voorstellen dat ouders geen enkele straf zwaar genoeg zullen vinden, het lijkt me in dit geval genoeg.
Jonge dames weten er ook wat van.
Rechts heeft voorrang. Ja, maar als jij stopt en weifelt ga ik door.
Zit zij te denken: ik kom toch van rechts en dan heb ik toch voorrang? Ze kreeg het ineens door en gaf plank gas toen ik er nog wel voor zat. Natuurlijk ben ik geen kind meer, let goed op, ben handig en had het al aan zien komen. Zij verbolgen naar huis dat niemand meer de verkeersregels in acht neemt? Ze had het ook aan de rechter kunnen moeten vertellen.
Mijn fiets weegt 12 kilo, ikzelf 66.
Een beetje automobilist, als ik het inschat zit zelden onder de tachtig. Neem daarbij de auto die goed mag zijn voor ook een 500. Met een beetje snelheid heb je dan een aardige ravage-energie.
Er wordt wat meegewogen: de snelheid, dat zijn stoel flink achterover stond, dat hij daarvoor al drie keer bij een auto-ongeluk betrokken was.
Maar als het woordelijk zo’n beetje klopt wat Rob heeft geschreven, dan is het een feit dat hij geen goed zicht op de weg heeft gehad. Daar doet de bolling van een brug niets aan af. Op het moment dat hij “iets” voelt onder de auto en na het uitstappen pas twee kinderen ziet dan had hij ze zelfs niet gezien als hij een slakkegang had gereden. Bij een ongeluk met hoge sneheid ziet de bestuurder iets op een laatste fataal moment. Als je gewoon in je stoel zit dan heb je (naar mijn inschatting) een klein metertje zichtverlies (vanaf de grond dan). Op de hoogte van mijn auto’s koplampen is dat een paar centimeter. Om twee meisjes over het hoofd te zien…. nee, dat kan er bij mij niet in. Dat kan alleen als de stoelstand zo acherover was dat hij amper over zijn stuur kon kijken. Dat zijn vriendin de kinderen wel zag voor de aanrijding bevestigt dat. En zo’n stoel achterover, dat is omdat het “stoer” lijkt. Hoe verder hoe stoerder. Hoe dan ook, een bestuurder heeft altijd de verantwoordelijkheid om goed de weg te kunnen overzien. Dat vraagt geen lastig denkwerk, heb je niet genoeg zicht dan ben je al fout als je de auto instapt en wegrijdt.
Er is berekend dat als de bestuurder 30 kilometer per uur had gereden dat hij de kinderen had kunnen zien en op tijd had kunnen stoppen. De officier trekt de conclusie dat er dan te hard is gereden. Persoonlijk denk ik dat dat een verkeerde aanname is. De vraag is niet of de kinderen te laat zijn gezien(en twee kinderen zie je echt niet zomaar over het hoofd) maar waarom de bestuurder de kinderen niet heeft kunnen zien. Ook een rotsblok van 70 cm hoog had hij niet gezien als die op de weg had gelegen. En ik snap wel dat het vooral jeugdig overmoed is, zucht, over de straf laat ik me dan niet uit, maar wat een ongelofelijke stommiteit is dit geweest.
Ga ff kijken bij die brug dan! Oordeel niet gelijk! Als je de gemeente Veendam kent leg je de schuld bij hen! En om van de fouten niet te leren; het bruggetje is nog altijd een gevaarlijk rot-bruggetje. Die gozer kon er weinig tot niets aan doen. Geloof me, woon er 500 m vanaf.
De groeten!
Toen het gebeurde ook al, voor alle mensen die denken dat ze het beter weten. Die jongen had nog een leven, maar wat voor leven!! Hij is Veendam uitgevlucht, moest Veendam uit,
En nu (2018) zal hij er nog elke nacht slecht van slapen… En hoe een officier dan uitkomt op 180 uur taakstraf en niet 140, 160, 200 0f 300? Laten we ons dat eens af gaan vragen met zijn allen!
G. is een braaf type, die vooraf al een inschatting maakt over de gevolgen die zijn gedrag kan hebben.
Iedereen doet dit.
G.? Jij staat hier niet terrecht. Doe niet alsof het jouw overkomt.
@Jacob
Ik hou van je trouwe, verwarde teksten.
Maar soms leest het als een platte fietsband.
Dan is het beter om af te stappen en niet door gaan met trappen.
rob z.
Verward? En niet eens een taakstraf?
Nou daar kom ik dan mooi van af.
Ja ik kan mij beter stil houden. Ik maak het erger dan het is. Er is hier helemaal nooit iets aan de hand. Ik maak van een mug een olifant.
Ik ga mijn band plakken nu en ga vervolgens rustig mijn weegs. Waar bemoei ik mij eigenlijk mee.
nee, joh, maak van een mug een vlinder! met andere woorden maak het niet te zwaar, met een lekke band fietsen is gewoon niet handig. Bijv wat G zegt slaat niet op jou,waarom zou jij dan zo op hem reageren? Dat is kiezen voor een andere manier. En er staat niet voor niets dat jouw andere berichten gewaardeerd worden. En als je er een olifant van maakt… dan staat tie wel goed in de weg. (knipoog)
Geen getuigenis van de vriendin die naast hem zat? Zij kan toch onder ede verklaren hoe hard hij reed , hoe ver hij onderuitgezakt zat, of hij met iets anders bezig was?
Pingback: Twee spelende meisjes [3] « ZITTINGSZAAL 14
“Deze bestuurder zal het juk van het ontnemen van de levens van twee kinderen zijn leven lang bij zich blijven dragen. Het beeld van de twee meisjes zal hij nooit in zijn gedachten kunnen wissen. Hoe goed ik me ook kan voorstellen dat ouders geen enkele straf zwaar genoeg zullen vinden, het lijkt me in dit geval genoeg.”
Dit is seniel.
Rechtspraak is niet meer nodig.
We kunnen iedereen platrijden, vermoorden of wat dan ook.
De dader zit met het juk van het ontnemen van wat dan ook. En dat is genoeg.
@Jacob,
Rechtspraak is nodig. Juist om dat te doen én te voorkomen wat Nico Kwakman in zijn gastblog schrijft. De geschiedenis heeft geleerd dat dit nodig is en Nico beschrijft hoe van daar uit de huidige wetgeving in NL tot stand is gekomen.
In dit geval was er zeker geen sprake van bewust platrijden, vermoorden of wat dan ook. Een wezenlijk verschil dus.
Misschien wordt er wel een taakstraf opgelegd, prima. Misschien ook wel ontzegging van de rijbevoegdheid, kan.
Maar deze bestuurder als crimineel neerzetten, die zich volledig onverantwoordelijk en als een gevaar op de weg zou hebben gedragen, gaat wat mij betreft veel te ver. Dat bewuste vermelden van de officier dat de bestuurder bij twee eerdere ongevallen betrokken was, stak me. Een bommetje laten vallen terwijl het een bommetje is wat hier absoluut niet mag worden meegewogen. Bewust beïnvloeden zonder enige rechtsgrond vind ik dat. Toch kan ik me heel goed voorstellen dat de ouders van de twee meisjes misschien wel zullen vinden dat hij figuratief de grootste ‘crimineel’ is die er rondloopt. .
Straffen is bedoeld om een dader of overtreder te laten voelen dat je iets fout hebt gedaan. En dat je door dat voelen het een volgende keer niet meer in je hoofd zult halen dat te doen. Mijn betoog is slechts dat deze bestuurder de rest van zijn leven zal voelen dat hij iets gruwelijks heeft fout gedaan. Ook al zal misschien blijken dat hem wellicht niet alles aan te rekenen is, voor hem zal dat niet uitmaken.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat jij nooit in de omstandigheid zult geraken waar deze bestuurder en nog meer deze ouders in terecht zijn gekomen. En hel op aarde. Anderzijds zou het misschien een leermoment voor je zijn dat anderen dan over je gaan roepen dat je als het even kan zo lang mogelijk een opgelegde ‘hel’ mag ondergaan. Ook jij zult dan wellicht blij zijn dat ons rechtssysteem is zoals het is, zodat de roepers alleen kunnen roepen, maar dat niet kunnen uitvoeren.
Ten slotte, ook ik lees veel van jouw bijzondere reacties doorgaans met een glimlach. Dat je soms ietwat persoonlijk wordt, is jammer.
Pingback: Vrijspraak in zaak Wildervank « ZITTINGSZAAL 14
In mijn beleving, gebaseerd op informatie van Politie en uit de media (en hier op het weblog) omtrent dit dodelijk ongeluk met 2 slachtoffertjes, is deze vrijspraak een rechterlijke dwaling.
Niet meer of minder dan dat: een rechterlijke dwaling.
En ik hoop dat het OM in hoger beroep zal gaan als dat kan.
Ik kom er op een later moment graag nog even op terug, om als zelf zeer ervaren automobiliste dat persoonlijke oordeel uit te leggen, te motiveren.
@m.ruijzendaal
mag ik u voorstellen het gastblog van Nico Kwakman te lezen en dan de berichtgeving door Rob Zijlstra en als laatste het vonnis er nog eens op na te slaan?
Van rechterlijke dwaling is hier geen sprake. Het is het gevoel dat geen recht zou zijn gedaan. Want, als je 2 kinderen doodrijdt hoort er een straf te worden opgelegd. Toch?
Alleen.. zo werkt het niet in ons rechtssysteem. Er kan misschien kunnen worden getwist over enig verwijt, alleen zal er dan een kleine straf in hoger beroep kunnen worden opgelegd misschien.
Als die straf wordt opgelegd om een handreiking te doen naar het algemene gevoel van de maatschappij zonder dat daar wet- en regelgeving onder ligt, dát zou pas een rechterlijke dwaling zijn.
De rechtbank had ook kunnen gaan voor een schuldigverklaring met een lage strafbepaling. Dan krijgt hij wel een strafblad, al is de consequentie daarvan dat hij bijv geen taxi of buschauffeur zou kunnen worden (daar zou ik niet rouwig om zijn). Ook had het creatief gecombineerd kunnen worden met een voorwaardelijke straf. Bijv. dat in het geval hij een snelheidsovertreding maakt van meer dan 20 kilometer per uur hij alsnog en taakstraf uit moet voeren. Hij zal er wel iets moeten leren van het vreselijke ongeluk dat er is gebeurd, namelijk oplettendheid en voorzichtigheid. Van de andere ongelukken had hij tot zoverre niets opgestoken.
Oeiii nuance. Jouw opmerking over andere ongelukken is allesbehalve genuanceerd. Er is slechts gemeld dat de bestuurder betrokken is geweest bij eerdere ongelukken. Er is niets gezegd over wie de ongelukken aan te rekenen zijn. Voor hetzelfde geld heeft hij er nooit wat aan kunnen doen.
Creatief omgaan met strafoplegging is uitermate afkeurenswaardig. Willekeur ligt dan voor de hand. Want – ik kan mij toch niet aan de indruk onttrekken dat je het volgende meeweegt- de bestuurder heeft de sekse en leeftijd waarin procentueel veel ongevallen worden geregistreerd. Voeg daar nog het cliché aan toe dat deze bewuste groep neigt naar overmoed en onverschilligheid, et voila, alle ingredienten om een betoog als de jouwe te houden.
In de rechtspraak gaat het om het gegeven geval en de individuen dan wel rechtspersonen die een rol daarin spelen. Generalisatie hoort daar nooit en never in thuis.
Ik ga er vanuit dat een mens, hoe jong of oud hij of zij mag zijn, met enig schuldbesef een gruwelijk leermoment heeft gekregen als je betrokken bent bij een dergelijk vreselijk ongeval. Dus wat dat aangaat heeft hij geen ‘lesje’ meer nodig.
V.w.b. de andere ongelukken, daarin lag voor mij niet een schuldvraag verborgen. Wel dat je kijk verandert als deelnemer van het verkeer. Dan leer je dat een ongeluk in een klein hoekje zit (het geluk zit in de rest 😉 ). Dat maakt voorzichtiger, alerter. Je weet dan hoe kwetsbaar je in het verkeer kan zijn.
Waar ik met deze jongen het grootste probleem mee heb is dat hij de twee meisjes niet heeft gezien en zijn vriendin wel. Nou kan hij een vriendin van bijna twee meter hebben die bijna tegen de voorruit zat… Ik irriteer me mateloos aan coureurs die zonder ingehoudenheid langs een plek rijden waar kinderen spelen. Op het filmpje van Rob is te zien dat je voordat je op de brug komt eerst nog een bocht moet maken en dat er van rechts verkeer kan aankomen. Zo’n bocht neem je (schat ik in) ook niet met 30km per uur. Hij heeft dan vlak voor de brug ook het nodige gas gegeven. Het tweede punt waar ik me aan heb gestoord zijn de opmerkingen /zijn logica. Als er sochtends geen kinderen spelen dan zullen ze er smiddags ook wel niet zijn. Of dat de kinderen altijd aan de kant gingen. In mijn ogen weet je dan drommels goed dat je op die plek extra alert moet zijn. Hoe is het dan mogelijk dat hij ze niet heeft gezien?
Over creatief straf bepalen. Wat ik ken is de gevangenissttraf, taakstraf, de leerstraf en de voorwaardelijke straf en vaak een combinatie. Ik denk dat er eer aan wordt gedaan om een straf af te wegen naar het gebeuren, de intentie, de mogelijkheden van een persoon. Er is al een grens van een maximum straf. Iemand met een explosief gewelddadig karakter zal hopelijk meer hebben aan een leerstraf. En de voorwaardelijke straf komt pas om de hoek kijken als iemand weer de fout ingaat of zich niet aan de afspraken houdt bij bijv een taakstraf. Het jeugdstrafrecht heeft die gradaties, is ook meer gericht op hulp dan straf. Dat is in mijn ogen geen willekeur. Wat ik me kan voorstellen is dat op deze jongen veel kwade ogen gericht zijn. De rechtbank kan dat germaans rechtsgevoel bij de samenleving niet weg nemen. Deze jongen doet er verstandig aan om te gaan verhuizen. Met een schuldigverklaring zou reclassering meekijken en hem kunnen helpen om een nieuwe start te maken. En ja, zou deze jongen binnen korte termijn een forse snelheidsovertreding maken… dan ga ik ook mee in dat germaans rechtsgevoel en hoop ik dat hij een knokploegje o.i.d. tegenkomt en hij zo’n heter tegen zijn teter kregt dat zn tande paradegewes zn bek eut marchere. (mijn haags niet niet zo goed)
Met alle respect, je verwoordt een gevoel. Is je goed recht, vrijheid van meningsuiting. Kom ik toch weer terug op het gastblog van Nico Kwakman. Ben blij dat het systeem is zoals het is. ondanks het tegenstrijdige gevoel van velen in deze.
Mag ik u op mijn beurt voorstellen dat we ons hier de naam van dhr. Harrie Timmerman even in gedachten nemen? Ookal heeft die geen gast-blog geschreven? Om een oud blog van Stan de Jong te citeren:
Timmerman, de psycholoog en criminoloog die zes jaar bij de regiopolitie Groningen werkte en bekendheid geniet als klokkenluider in de Schiedammer Parkmoord.
De volgende woorden zijn afkomstig van De Jong’s weblog odt “Vrijspraak vuurwerkramp dwaling?”, waar Timmerman getuige het Volkskrant-interview dat hij noemt, blijkbaar in te respecteren gezelschap verkeert op dit gebied. De vrijspraak, niet de veroordeling, als dwaling.
Maar als we Timmerman mogen geloven, was de veroordeling terecht. En was de vrijspraak van De V. in hoger beroep nu juist de rechterlijke dwaling. Leest u even mee:
Dit alles doet de vraag rijzen of de rechters van het hof in Arnhem niet een ernstige beoordelingsfout hebben gemaakt. Of, zoals prof. Van Koppen in een interview in de Volkskrant zei: ‘Rechters maken niet alleen fouten door mensen onterecht te veroordelen, maar ook door mensen onterecht niet te veroordelen’.”
Stan de Jong weblog 5-12-2007
N.a.v. deze discussie heb ik een blog over verkeersdrempels geschreven.
Als fietser heb ik geen idee van het leven van een autobezitter, maar ik zie dat leven wel dagelijks om mij heen.
Omtrent de eisen die gesteld worden aan o.a. verkeerskennis en het gedrag van een automobilist, bestaat plenty wetgeving. Met de juiste, alerte mentaliteit en zorgzaamheid voor andere verkeersdeelnemers die de automobilist verplicht is te tonen en te leveren, was dit ongeluk niet gebeurd. Het was hetzij in het geheel niet gebeurd (méters vóór de meisjes al stilstaan), en zou zeker niet fataal hebben hoeven uitpakken.
Met wetgeving wordt niet alleen beoogd een samenleving goed te regelen en eventueel strafsancties toe te passen ná de misdaad. Wetgeving fungeert wel degelijk mede ook als leidraad, als signaal, als instructie naar de maatschappij. Van het daadwerkelijk handhaven van wetgeving, gaat een sterk signaal uit naar ieder ander. Het kwaad is dan al geschied, maar de preventieve invloed op het gedrag van anderen van een Rechtbank die de wet respecteert naar letter en geest, blijft van niet te verontachtzamen belang. Iemand die een loopje neemt met essentiële eisen die wetten aan hem stellen, is verkeerd bezig en eventueel strafbaar. Als nonchalance heeft geleid tot de dood van 2 kinderen effe gauw hoewel met een slakkengang (die ik niet betwist), dan is het volstrekt de vraag niet meer of de veroorzaker strafbaar is. En het is die “nonchalance” die er van af spat…
Nonchalance, een nonchalant verkeersgedrag, wordt voor automobilisten nergens in de Nederlandse wetgeving getolereerd of gepropageerd.
Je kunt als fietser of automobilist met een slakkengang een lange rij geparkeerde auto’s passeren, waar opeens een kind of een dier tussen vandaan komt zetten dat de weg op rent. Als het allemaal geparkeerde personenwagens zijn met ruiten rondom, mag je jezelf al vragen gaan stellen. Als het bestelwagens of groter zijn is het een ander verhaal, maar die staan nou juist weer hoger op hun wielen. Waar denken wij anno 2011 bij na achter het stuur? Met dat ene stel hersens dat evolutionair gezien niet op TomToms, autoradio’s, mobiele telefoons en wat dies meer zij is berekend?
In april 2010 lanceerde het Landelijk Parket Team Verkeer de campagne “Veilig thuiskomen heb je zelf in de hand”. Kijk op de website van het OM voor meer informatie. Daar staat onder meer:
[i]”De campagne van Verkeer en Waterstaat richt zich op het terugdringen van snelheidsovertredingen op 30 en 50-km wegen binnen de bebouwde kom. Automobilist worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid voor de eigen veiligheid en die van anderen.”[/i]
Geen woord over [b]bolle bruggetjes[/b]. Maar moet iemand die het autorijbewijs al heeft behaald dan álles steeds weer worden voorgekauwd? Wat ie niet kent, dat valt hem niet kwalijk te nemen? En bovendien, [b]hier[/b] was het bruggetje en dat het bol is nou toch juist wel bekend?!
In de realiteit van deze week, is opeens sprake van de eventuele invoering van een “puntenrijbewijs”. Een welbekend systeem in diverse landen om ons heen dat zijn nut daar bewijst. Het is een grimmig idee dat indien het puntenrijbewijs al jaren had bestaan, het deze jonge automobilist mogelijk had kunnen “uitfilteren”. Maar in die zin loopt wetgeving heel vaak achter de noden van samenleving aan.
Het lijkt ongepast om hier te herinneren aan de Puttense Moordzaak, de Schiedammer Parkmoord, en de zaak Lucia de B. Merk op dat ze hier alledrie met hoofdletters worden geschreven.
In ieder van die zaken werd jaren na het vonnis tot de conclusie gekomen dat de rechters hadden gedwaald. In ieder van die zaken lag aan die dwaling vooral ook ten grondslag onvoldoende grondig of dubieus onderzoek door politie en justitie (als het even zo kort door de bocht mag hier). In de zaak van de 2 verkeersslachtoffertjes bij een bol bruggetje in Wildervank, is daar m.i. geen sprake van. Er is een dader, er is een getuige, en het (technisch) politieonderzoek na afloop is buitengewoon grondig geweest en hoefde o.a. amper meer dan enige tientallen vierkante meters te omvatten. De samenloop van fatale omstandigheden werd zodoende m.i. duidelijk tot glashelder. Desondanks zeggen de rechters: vrijspraak. En dwalen.
Dan over interesse, alertheid, concentratievermogen, ruimtelijk bewustzijn, reactievermogen, reactiesnelheid, motoriek: wij hier kennen de precieze details van de eerdere verkeers….. waar de nu vrijgesproken jonge automobilist bij betrokken was, niet. We weten alleen dat hij er niet in geslaagd is om er niet bij betrokken te raken. Heel veel mensen raken dagelijks net niet betrokken bij verkeersongelukken of weten die zelfs geheel te voorkomen omdat ze op tijd anticiperen.
Gebaseerd op wat ervaring met notoire “brekebenen” ook in het verkeer, zou het m.i. verstandig kunnen zijn om de serotonine huishouding van deze knul te laten onderzoeken. De invloed van specifieke hormonen (die niets met mannelijk of vrouwelijk te maken hebben), op het vermogen om indrukken en informatie adequaat over te brengen zodat de hersenen er ook altijd adequaat op kunnen reageren. De snelheid van jezelf iets bewust worden en de snelheid van gepast reageren, vallen onder het vermogen “adequaat”. Hij zou verre van de enige zijn met zo’n probleem, dat dan m.i. een medisch karakter zou hebben en te verhelpen zou zijn.
Het is niet moeilijk om in deze dingen heel strict te zijn, heel alert, heel voorzichtig. Want het rose rijbewijs geeft niemand het recht om een ander in gevaar te brengen. Punt, uit. Daarbij is mij van kinds af aan dikwijls gezegd en uitgelegd hoe in het verkeer het allerkleinste foutje, de allerkleinste vergissing of onachtzaamheid in tijd van luttele seconden de allergrootste en tragische gevolgen kan hebben voor veel mensen en een heel leven lang. Waarom test het CBR naast rijvaardigheid en theorie niet tevens en verplicht op mentaliteit en motivatie?
De rechters in Groningen hebben met hun vrijspraak iedereen die de straat op gaat ook die dienst niet willen bewijzen: dat wij elkaar aan de wet houden, voor elkaars en voor onze eigen veiligheid. Aan de letter van de wet, en aan de geest van de wet. Een rechterlijke dwaling.
De rechters hebben met hun vrijspraak zowel de letter als de geest van de wet, overboord gegooid. Niet willen zien.
Ze hebben onzorgvuldig gekeken en gewogen hoe een automobilist zich, wettelijk verplicht, toch minimaal dient te gedragen achter het stuur en onder alle omstandigheden en waar hij of zij op dient te letten.
Ze hebben de specifieke verkeerssituatie in een woonwijk Godbetere, gedegradeerd tot “jammer”.
En dat hebben ze dúrven doen terwijl er 2 jonge slachtoffertjes zijn gevallen.
Geen ongeluk. Een rechterlijke dwaling.
quote = rob zijlstra
Het is een stom en potsierlijk nepbruggetje, in een woonwijk waar wonen, werken en recreëren vast samen moeten gaan.
Misschien dat je dit soort bruggetjes in zo’n woonwijk met kinderen niet moet willen.
Om het even bij de provincie Groningen te houden: en wat doen we met dan met die talloze andere meer of minder bolle bruggetjes in en om al die dorpen hier?
Ook vaak van die onoverzichtelijke dingen, de een nog veel steiler en boller dan de ander, smal of wat breder, met of zonder wat ruimte voor voetgangers en/of fietsers. Bruggetjes die echter lang niet allemaal in woonwijken liggen. Heel veel er van zelfs helemaal niet: die vind je net zoals in mijn dorp, in allerlei doorgaande dorpsstraten en delen van dorpen die die nou echt geen “woonwijk” zijn.
Je bedoelde het goed. Maar om planologen of gemeenteraden eventueel een verwijt te maken of op andere gedachten te willen brengen, is niet de oplossing om te voorkomen wat hier – helaas – is gebeurd.
De bruggen zijn niet de schuld. Wij volwassenen zijn de schuld als we niet goed blijken te beseffen wat een bolle brug, bijvoorbeeld net als een onoverzichtelijke bocht, voor extra gevaren inhoudt.
Ik kom hier in een dorp met veel water dagelijks over die dingen heen (te voet, fiets of met auto) en zie dus ook hoe anderen over zo’n bruggetje heen gaan. En er gaat voorlopig nog geen dag voorbij of ik denk dan onwillekeurig altijd even aan de 2 families in Wildervank.
(Onnodig te zeggen dat ik met die constatering qua brug en schuld als het fout gaat, geen moment ook naar de twee 10-jarige meiden wil verwijzen, en ook niet naar hun ouders. Dát hebben de rechters inderdaad wel heel goed beseft: hoe het is om kind te zijn)
@m. ruijzendaal
Door ontwikkelingen worden regelmatig de vereisten voor gebouwen, infrastructuur, installaties en noem het maar op bijgesteld. Dit kan zijn door bijv. hernieuwde technologische ontwikkelingen of dat bouwwerken niet meer van deze tijd zijn. Uiteraard kan er alleen een schuld zijn als iemand zich niet aan de huidige regels heeft gehouden. Maar ook al is dat wel het geval, door iets aan de orde te stellen komen soms andere inzichten en zie je op termijn bijstellingen. Daarom is het misschien wel een oplossing dat overheden eens kritisch kijken of de bruggen nog wel kunnen voldoen aan het gebruik van de huidige tijd, los van de vraag of ze aan de nu geldende regels voldoen.
Er is nu een aanrijding geweest op/vlak na een brug (nl 12enhalve meter na het hoogste punt, hoe lang de brug is weet ik niet). Hoe vaak is dat in al die jaren voorgekomen? Daarvan is niets in mijn grijze massa blijven hangen. En nu moeten we alle bruggen nakijken? In een woonwijk heeft elke straat wel een of meerdere risicopunten. Je kunt niet alles tot het extreme veilig willen maken.
Ik rij meer dan 23 jaar schadevrij (gelukkig!) en tuf zo’n 20.000 kilometer per jaar weg. In die tijd heb ik een aantal malen een noodstop moeten maken. Ik hou er niet van om voor een vrachtwagen te rijden en als ik een file inrij zet ik direct mijn alarmlichten aan. Ik heb eenmaal een bijna aanrijding met een klein kind gehad, zo’n 20 jaar geleden. Een T-splitsing met verkeer van rechts dat voorrang zou hebben. Aan de linkerkant vier geparkeerde auto’s van flatbewoners die te lui waren om hun auto op de parkeerplaats neer te zetten. Een groep pubers die bij de auto’s rondhangt en een kleuter die tussen de geparkeerde auto’s de straat oprent. Ik heb mijn stuur omgegooid en ben op de rem gesprongen. Ik zag haar gezichtje op 5 cm naast mijn zijspiegel toen ik stil stond. (was ze wat sneller geweest dan had ik haar geraakt). Die avond heb ik niet meer kunnen rijden. het kindje is direct daarna op een grasveld verder gaan spelen. Ik schat in dat ik binnen 7 a 8 meter heb geremd. (de remmen van tegenwoordig zijn veel beter) Daarom kan ik me ook heel goed voorstellen dat iets zo vreselijk kan aflopen. En tegelijkertijd denk ik dat er veel ongelukken voorkomen worden. Bijna iedere automobilist ziet wel een bijna-ongeluk gebeuren, die weet dat het fracties van seconden zijn. Deze bestuurder heeft in die 12 meter de meisjes niet gezien en heeft ook geen noodrem gemaakt. Dan moet hij zon 2 seconden niet op de weg hebben gekeken. En dat op een risicopunt als deze brug vind ik moeilijk te verteren. Ik ken de bestuurder niet, heb geen antipathie tegen hem, ik kan er gewoonweg niet bij dat je twee meisjes finaal over het hoofd ziet. Had hij in die 12 meter geremd, en ook al had hij ze geraakt dan nog zou het voor beiden of voor een van hen een andere afloop hebben gehad.
excuses G , er is wel iets wat de gemeente kan doen om de veiligheid te verhogen. In het filmpje van Rob is te zien dat er een voorrangsbord direct na de brug staat. Zo’n bord nodigt niet uit om de snelheid te verminderen. En binnen 30kilometerzones zijn voorangskruisingen niet gebruikelijk, wel op 50 kilometerwegen.
@ Nuance,
In mijn periode als automobilist ben ik ook betrokken geweest bij enkele ongevallen met gelukkig slechts materiele schade of zeer licht lichamelijk letsel. In drie!! gevallen handelde zich het om een situatie op dezelfde weg dat ik volledig stil stond op een onoverzichtelijke en verkeerstechnisch niet handige samenkomst van wegen en dat mij van links fietsers over de motorkap vlogen. Leeftijd van de fietsers; een kind van 14, een dame die de leeftijd van 60 had gepasseerd en een jong volwassene.
In de loop der jaren zijn op die plek meer vergelijkbare ongevallen voorgekomen. Ondanks dat er verkeerstechnisch niets aan de hand was, leek het de gemeente uiteindelijk toch verstandig de situatie ter plekke aan te passen. Waren wel wat meer ongevallen voor nodig dan alleen die waar ik bij betrokken raakte.
Ik wil er maar mee zeggen dat jouw betoog redelijk eenzijdig kan zijn. Als ik voor die rechter had moeten verschijnen voor het ongeval met dodelijke afloop en de officier had verwezen naar de door mij geschetste ongevallen? Bedoel maar.
Ook al begrijp ik je wel, in zijn algemeenheid zijn er vele horken in het verkeer aan te wijzen. het moet snel, we hebben haast, letten bij tijd en wijle niet goed op, etc., het maakt echter nog steeds niet dat wegens vermeend algemeen onbehoorlijk gedrag een individuele weggebruiker aan de schandpaal mag worden genageld omdat iedereen vindt dat hij beter had moeten uitkijken, als de feiten in het gegeven geval anders blijken te zijn.
O.a. het AD bericht intussen:
Hoger beroep in zaak ‘onderuitgezakte’ automobilist
@ rob:
Heeft het gerechtshof al over het dossier gebogen en uitspraak gedaan?
Ik ken die brug als geen ander en.. weet dat deze jongeman en ook zijn moeder best pittig rijden daar.. ik vin dhet dan ook echt een schande dat er vrijspraak is geweest!
Als ik 30km p/u rijd daar, ZIE je op tijd die kinderen en heb je tijd te remmen! Dus ik vind dit een schande! een blamage van de bovenste plank… vrijspraak! En de ouders van die meisjes? die hebben LEVENSLANG! ik vind het echt walgelijk allemaal……
Van Twitter vanmiddag. Het Hoger Beroep waar OM Groningen om gevraagd heeft 11 maanden geleden, stond voor 14:30 u op de rol in Leeuwarden.
zittingszaal14/Rob Zijlstra
Richting Leeuwarden voor nare strafzaak die eindigde in vrijspraak en veel onbegrip – #wildervank #hogerberoep #z14
Hof Leeuwarden zaagt verdachte door die in Wildervank twee 10-jarige meisjes doodreed. #hogerberoep #z14
Yep, en het OM eist een taakstraf van 80 uur (zoalds Rob twittert)
Zouden ze dan de eis van de voorwaardelijke straf en de ontzegging van de rijbevoegdheid hebben laten vallen?
Pingback: Twee spelende meisjes [1] | ZITTINGSZAAL 14
Pingback: Twee spelende meisjes [4] | ZITTINGSZAAL 14
Dat het een tragedie is, zeer zeker. Dat ouders levenslang hebben ook zeker waar. Maar dat de bestuurder ook levenslang heeft wordt ook wel eens vergeten. Die heeft 2 kinderen doodgereden. Hoe denk je dat dat er uit heeft gezien toen hij uitstapte, geroken en het besef? Dat is ook niet mis hoor. Wordt door buitenstaanders wel eens te makkelijk over gedacht.