Als rechtbankverslaggever te Groningen kijk ik af en toe met enige jaloezie naar mijn collega’s die verslag (moeten) doen van het proces Holleeder.
In Groningen wordt een strafzaak een megaproces genoemd als het dossier meer dan dertig (30) ordners telt.
Het geval Holleeder telt er meer dan duizend (1000).
Groningers zeggen dan: ‘ Wow, kon ’t niet minder?’

Het is een proces dat de boeken zal ingaan als het proces van de eeuw.
Of zoiets.
En daar ben ik dan dus niet bij.

Groningen heeft niets met Holleeder.
Er zijn wat geruchten die al jaren maar niet een waar feit willen worden.
Het verhaal gaat bijvoorbeeld dat Holleeder & Co. een deel van het Heinekengeld hebben geïnvesteerd in Groningen, in horecapanden, onder meer in een pand aan het begin van de Paterswoldseweg.
Iets met paarden of zo.

Tips zijn welkom.

Eenmaal trof ik Willem Holleeder.
Op 2 juli 2013 gaf ik een lezing voor gedetineerden in de penitentiaire inrichting Zwaag bij Hoorn.
Hij was een van de toehoorders.
Kort voor aanvang vroeg hij waar mijn lezing over zou gaan.
Hij gaf een hand.
Ik: ‘Over de criminaliteit.’
Hij: ‘Oh, dat is interessant.’
Een bewakers zei dat ik niet te veel aandacht aan hem moest besteden.
Bewaker: ‘Hij is nogal nadrukkelijk aanwezig.’
Ik: ‘Oke.’
Bewaker: ‘En de deur achter je is open.’

Na een minuut verliet Holleeder de gevangenisbibliotheek waar ik mijn lezing hield.
Hij had iets anders te doen.
Wat mij opviel was dat Holleeder, in rode sportbroek, een mobilofoon droeg.
En dat hij veel kleiner was dan dat ik om de een of andere reden had gedacht.

Nu is er het mega-megaproces in de Bunker in Amsterdam-Osdorp.
De voorzitter van de rechtbank die mega-alles aanhoort om straks rechtvaardig te kunnen oordelen heet Frank Wieland.
Frank Wieland was jarenlang strafrechter te Groningen.
Sterker nog: Frank Wieland was de strafrechter van Groningen
Opvolger van de oude Wessels.

Frank Wieland was in Groningen onder de penose een populaire rechter.
Omdat hij de taal van de straat sprak.
De taal van de verdachte.
Bij sprak #klaretaal.

Verdachte: ‘Alle politie-agenten zijn klootzakken.’
Wieland: ‘Dat denk ik ook wel eens.’

Een veroordeelde: ‘De straf die ik heb gekregen is kloten, maar die rechter, die was tof.’

Wieland kwam je aan het einde van de dag tegen in het cafe.
Tussen de middag in De Brasserie, Poelestraat, voor de lunch.
Vandaag de dag zou je zeggen: ’n Gewone man.

Hij was naast strafrechter, ook persrechter.
Dat is een rechter die officieel mag praten met de pers.
Persrechter Wieland belde na afloop van een strafzaak wel eens met de rechtbankverslaggever.
Dat was – voorbeeld – in een tijd dat verdachten regelmatig te laat in de rechtszaal verschenen omdat de organisatie die verdachten vanuit gevangenissen naar rechtbanken moest transporteren  (en terug) – in de witte busjes – de boel niet goed voor elkaar had.
‘De dienst vervoer & ondersteuning is een nagel aan mijn doodskist’, sprak Wieland op dicteersnelheid.
En: ‘De eerstvolgende verdachte die te laat komt, die spreek ik vrij.’

Heel het land in Rep & Roer.
Er volgden Tweede Kamervragen.
CDA: ‘Minister, in Groningen zit een gekke rechter die…’

Ik las vanavond dat rechter Frank Wieland in het Holleeder-proces respect afdwingt met zijn toon, met het speels en soepel gemak waarmee hij het evenwicht houdt.

Holleeder heeft niets met Groningen.
Maar Holleeder heeft wel een toprechter uit Groningen.
Het kan bijna niet anders dan dat verdachte Willem Holleeder op z’n Jordaans  zegt: ’t Kon minder.’

Rob Zijlstra