Je hebt Jordi, zoon van Johan, Youri, zoon van Jan, Erwin en Ronald, de zonen van Martin.

En je hebt Junior, zoon van Senior.

Junior, 21 jaar, heeft al veel moeten beleven.

Vader Senior werd eens neergeschoten, maar bleef op het nippertje toen wel in leven.

Zijn stiefbroer en twee neven hadden minder geluk.

Zij werden in de loop der jaren doodgeschoten.

 

Schietpartijen lopen als een rode draad door het leven van Junior.

De laatste jaren bracht hij vooral door in de gevangenis.

Donderdagavond – het was laat in zittingszaal 14 – hoorde hij een dubbele eis.

De officier van justitie wil Junior ditmaal vijf jaar opsluiten en hem daarna onder dwang laten behandelen in een tbs-kliniek.

 

Mochten de rechters met de drie gedragsdeskundigen van mening zijn dat een tbs met dwangverpleging niet noodzakelijk is, dan moet Junior, zo luidt de tweede eis, negen jaar naar de gevangenis.

Dat is inclusief twaalf maanden die hij bij twee eerdere veroordelingen in Rotterdam voorwaardelijk kreeg opgelegd.

 

Junior zit het eerste van de vijf uur durende rechtszaak bevend van zenuwen in het verdachtenbankje.

Herhaaldelijk zegt hij zich te realiseren dat hij foute dingen heeft gedaan en dat hij voor die dingen straf heeft verdiend.

De rechter die hem de vragen stelt, noemt hij steevast edelachtbare.

In de zes maanden die hij nu in de gevangenis zit, heeft hij vooral veel nagedacht over zijn leven tot nu toe.

Een leven zonder doelpunten.

 

Het was al mis toen hij nog niet was geboren.

Vader Senior was drugshandelaar, zijn moeder verslaafd.

Junior groeide op in een crimineel milieu.

Toen hij acht jaar geleden vanuit Curaçao naar Nederland kwam, bleef dat zo.

Eerst in Rotterdam, toen in Groningen.

 

De psycholoog en twee psychiaters zeggen dat Junior een beetje theatraal is, in angst leeft, met zijn 21 jaar nog niet helemaal is uitontwikkeld en impulsief reageert op dingen. En dat hij –goed verklaarbaar vanwege zijn ernstig beschadigde opvoeding – zijn angst omzet in agressie.

Junior wordt verdacht van een tweevoudige poging tot moord.

De ene poging staat los van de andere, maar werden wel in nog geen twee dagen tijd gepoogd.

De rechtbank staat er uren bij stil.

 

In november wordt in Groninger criminele kringen een man neergeschoten.

Het kamp waartoe het slachtoffer behoort, denkt even dat Junior de schutter is, maar dat blijkt bij nader inzien een persoonsverwisseling. Desondanks krijgt hij een waarschuwing: nigger, hadden ze dreigend tegen hem gezegd, blijf uit de buurt van X, wel de schutter.

Op 8 december gaat Junior met vrienden eten bij Burger King, in het gerestaureerde treinstation van Groningen.

Ineens komt daar met piepende remmen een blauwe auto aan.

In die auto zit de eerder neergeschoten man.

In de rode auto waar Junior in zit, zit ook X.

Kortom: Shit!

Paniek en angst.

 

X trekt de capuchon over zijn hoofd, Junior stapt impulsief uit.

En schiet, twee, drie keer.

Hij schiet de achterruit kapot, één kogel vliegt de achterbank in.

Niemand in de blauwe auto wordt geraakt.

Wat niet wegneemt, zegt de officier van justitie, dat er een aanmerkelijk kans bestond dat Junior wel had geraakt.

Poging tot moord dus.

 

De officier van justitie: ‘Wie op klaarlichte dag op het Stationsplein van Groningen, waar mensen komen en gaan,  kogels schiet, is sowieso een idioot.’

Een dag later.

Junior zit in de auto met Marvin.

Ze rijden in hun rode Honda door de Oosterparkwijk en nabij het Goudenregenplein krijgt Junior woorden met een 15-jarig meisje dat daar ergens staat. Het zijn over en weer onvriendelijke woorden.

Uit grote monden, zonder respect.

Junior en Marvin rijden boos weg, maar komen terug.

 

Niet om te schieten, zegt Junior tegen de edelachtbare, maar om te praten.

Want bij dat meisje stonden meer mensen in de buurt, onder wie Piet Slager.

En Junior kent Piet.

Piet is een jongen met reputatie waarmee niemand durft te spotten.

Junior zegt dat hij geen gedoe wil. Een baksteen door de ruit van zijn huis, in dezelfde buurt, heb je bijvoorbeeld zo. Piet is (was)  niet voor niets een vooraanstaand en leidinggevend lid van de z-side van FC Groningen.

Junior wil een gesprek van man tot man.

 

Het loopt anders.

Junior zegt: ‘Ze kwamen ineens met z’n allen op mij af, edelachtbare.

Vooral Piet bleef op mij afkomen, ook nadat ik vier keer in de lucht had geschoten.’

De officier van justitie zegt dat het zo niet is gegaan.

Junior begon direct te schieten. Misschien wel eerst een keer of vier in de lucht, maar daarna gericht.

De officier had moeten denken aan zo’n gangsta-film.

Hoe het ook zij of is gegaan, één kogel doorboort de bovenarm van Piet.

 

In het ziekenhuis wordt die avond een in- en uitschot geconstateerd.

Piet doet geen aangifte en weigert later ook bij de politie een verklaring af te leggen.

De officier van justitie noemt dat tamelijk bizar, maar los van dat lijkt het hem al met al een duidelijke poging tot nog een moord.

De psycholoog vindt Junior net niet gestoord genoeg voor een tbs.

Met een klinische behandeling, zegt de psychiater, kunnen we proberen de scherpe kantjes er wat van af te halen.

 

‘Niet geschoten, is altijd mis.’

 

De aanklager uit, tikkeltje geërgerd, zijn grote twijfels over de in zijn ogen veel te softe visie van de gedragsdeskundigen:

‘Zij willen liever eerst een volgend slachtoffer.’

De officier van justitie laat het deskundigenadvies dus voor wat het waard is.

Om een klinische behandeling te kunnen afdwingen, zegt hij, zal een deel van de straf voorwaardelijk opgelegd moeten worden. En dat zal niet gaan, want ik ga aanzienlijk meer eisen dan vier jaar. Als de rechtbank geen tbs wil opleggen, dan moet Junior acht jaar zitten. En nog eens de twaalf maanden erbij die hij in Rotterdam voorwaardelijk opgelegd kreeg voor de schietpartijen daar.

Dat is dus samen negen.

 

De voorkeur van de aanklager gaat echter uit naar de dwangverpleging en dan volstaat een vergelding van vier jaar (plus die twaalf maanden).

Junior trilt niet meer, maar zit nu al een tijdje met de handen voor zijn grote ogen. Als hij nog wat mag zeggen, zegt hij dat hij in heel zijn leven nooit kansen heeft gekregen. Maar in de gevangenis heeft hij net een certificaat gescoord op de afdeling houtbewerking en dat smaakt naar meer. Hij wil met positieve dingen het rechte pad op.

 

Smeekt: ‘Geef me nog een kans. Ik wil een goede vader voor mijn dochter zijn, edelachtbare.’

Het verzoek om een korte schorsing van zijn detentie, om binnenkort aanwezig te kunnen zijn bij de bevalling van die dochter, wijst de rechtbank af.

 

Rob Zijlstra

(zoon van Sietse)

 

 

UPDATE – uitspraak – 10 juli 2008

De rechtbank heeft Junior veroordeeld tot een gevangenisstraf van 4 jaar en tbs met dwangverpleging. Een behandeling kan de kans dat hij ooit weer gaat schieten reduceren, aldus de rechtbank die ook meent dat zo snel mogelijk met die behandeling moet worden begonnen. Om die reden is afgezien van een langere gevangenisstraf. Verder moet Junior twaalf maanden extra zitten die hij bij twee eerdere veroordelingen voorwaardelijk kreeg opgelegd.

 

UPDATE – 28 september 2009 – UITSPRAAK HOGER BEROEP

Het hof heeft Junior veroordeeld tot 6 jaar celstraf, zonder tbs met dwangverpleging. Daarnaast de twaalf maanden ‘bonus’.  Zonder de tbs is de duur die Junior uiteindelijk vastzit aanmerkelijk korter zijn.

UPDATE  – 4 oktober 2018