Hij, 28 jaar, had bedrijfsleider van heel het bedrijf kunnen worden.

Aan de horizon gloorde een huis, een boom en een beest.

Ger had kortom al goed voor elkaar.

 

Had, want niet meer.

Zijn baas had ‘m eerst een schop onder zijn stomme kont willen geven.

Maar uiteindelijk had hij (of zij) de hand over het hart gestreken en gezegd, nou goed dan.

Je mag blijven, maar meer zit er niet meer in.

 

Ger was zo blij geweest, want zijn werk was zijn alles.

En nog steeds, want hij werkt naar hartenlust zeventig uur in de week.

Vast in strijd met de regels van de arbeidstijdenwet, zeggen de rechters nog tussen neus en lip door.

 

Ger is een van die wonderlijke verdachten in het Capitool-onderzoek.

Goede baan, perspectief, nooit met de politie in aanraking.

En dan ineens, vanuit het niets, een drugscrimineel.

 

Ger heette de vertrouweling van hoofdverdachte Loek B. te zijn.

Sommigen zeiden wel dat Loek B. en Ger de twee grote mannen waren achter heel het spul.

Maar dat was niet zo, zegt Ger.

Wel is het zo, dat klopt wel, dat Loek een grote invloed op hem had.

Dat zou je wel kunnen zeggen, zegt Ger tegen de rechters.

 

Ger hielp Loek met inpakken.

En bracht het spul dan weg.

Ger, zegt de officier van justitie, was de belangrijkste koerier.

Zonder mannen als Ger, was Loek B. niet zo groot geworden als hij is geworden.

Een drugsdealer met een miljoenenomzet.

Ger maakte zeker vijftig drugsritten, waarvan zo’n vijftien tot twintig keer naar Duitsland.

Met kilo’s harddrugs.

 

De rechters geven aan Ger complimentjes.

Omdat hij zo eerlijk is, coöperatief tijdens het onderzoek en omdat hij zichzelf niet spaart. Hij getuigt van zelfinzicht, het inzicht dat het handelen in harddrugs strafbaar is.

Heel lang had Ger daar anders over gedacht, in de zin van eigenlijk helemaal niet.

 

Ger zelf zegt dat hij denkt dat hij de enige is van alle dertig verdachten die de waarheid heeft gesproken.

 

Het begon als een vriendendienst.

Hij deed het voor vriend Loek.

Hij kreeg geen geld, maar drugs en inwoning aan de Kerkstraat 201.

Hij was er gelukkig.

Hij werkte hard, en nog even en hij zo worden gepromoveerd.

Als hij niet hard werkte, had hij vrienden die allemaal kind aan huis waren aan de Kerkstraat.

 

Ger zegt dat hij naast kilo’s speed nooit meer dan 100 xtc-pillen per keer vervoerde.

Nou ja, behalve die keer dan dat hij, op 7 december 2007, een eenzijdig ongeluk kreeg.

Uitgerekend toen.

Toen vond de politie in zijn gekreukelde auto, terwijl hij met spoed naar het ziekenhuis werd vervoerd, meer dan duizend pillen.

 

’t Zag er niet best uit.

Toen Ger na een paar dagen bijkwam op de uitslaapkamer, stonden zijn bezorgde ouders naast het bed.

Ze waren helemaal van vakantie teruggekeerd uit Thailand.

 

Twee weken had Ger in het ziekenhuis gelegen. En niet een keer was een van zijn vrienden van de Kerkstraat op bezoek geweest.

Geen vriend die iets van zich liet horen.

Toen Ger eenzaam en alleen werd ontslagen uit het ziekenhuis, besloot hij dat hij geen echte vrienden had.

Hij belde Loek B. en zei: ik doe niet meer mee, ik ben je beste vriend niet meer.

 

De rechters: Heel knap, de complimenten.

De officier zegt dat hij gezien richtlijnen en oriëntatiepunten Ger heel lang kan opsluiten.

Moeten we maar niet doen, vindt de officier.

Hij zegt: ‘Ik eis de maximale werkstraf van 240 uur en twaalf maanden gevangenisstraf, maar die geheel voorwaardelijk.’

 

Ger is blij.

 

Rob Zijlstra

 

uitspraak op 9 april