Donderdagmiddag, Paleis van Justitie te Leeuwarden, zittingszaal A, moord in hoger beroep.
Er zijn twee verdachten.
De een is vader, de ander zijn zoon.
Ze zitten zij aan zij op twee eenvoudige stoelen voor het podium waarop ietwat theatraal drie raadsheren zetelen.
Die raadsheren – de rechters – kijken neer op de vader en de zoon die samen worden verdacht van moord.
Op een van de harde banken in de zittingszaal zit nog een vader, hij zit naast zijn vrouw.
Zij zitten daar samen omdat het hun zoon is die is vermoord.
Helemaal achter in de zaal zit nog een moeder.
Zij zit daar omdat haar zoon de verdachte is.
En net zo goed vanwege haar man, die dat ook is.
Als de moeder van de zoon die is vermoord, opstaat en voor de microfoon gaat staan, draait de vader die de verdachte is, zich om en luistert aandachtig naar het verdrietige verhaal van de moeder.
Naar het verhaal van de moeder van de zoon die hij met zijn zoon zou hebben vermoord.
De advocaat van de vader en de zoon schenkt snel een glaasje water in en zet dat voor haar neer.
Dan vertelt de verdrietige moeder hoe moeilijk het is te moeten leven met de afschuwelijke waarheid dat haar zoon is afgeslacht en hoe ondragelijk het leven wordt als je kind in een kist is thuisgebracht.
Ik zie haar echtgenoot, de vader van de zoon die nu dood is, kijken naar de vader die naar de verbitterde woorden van zijn vrouw luistert.
Ja, hij vist nog wat, maar zijn oude dag ligt in duigen, zegt zij.
Ze raakt het glaasje water niet aan.
De moeder van de zoon die met zijn vader – haar echtgenoot – als verdachte op die eenvoudige stoel zit, mag niets zeggen.
Want zij is geen partij.
Als de advocaat aan zijn pleidooi begint, zegt hij eerst dat wat er is gebeurd, een drama is.
Met heel veel slachtoffers.
Rob Zijlstra
.
De Binabar-moord [december ’09]
Vader en zoon H. zwijgen [pdf] [dvhn / 18 februari ’11]
De uitspraken (hof Leeuwarden) [3 maart 2011]
.
.
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Je zou bijna medelijden met ze krijgen.
Bijna….
En daar tegenover: Het ‘slachtoffer’ heeft zelf ook een hele straat aan slachtoffers op zijn naam staan. Heeft een hoop mensen het leven lang en naar zuur gemaakt….
Daarmee aangevende dat de laatste regel heel erg waar is: Dit is een drama met heel veel slachtoffers….
Heel triest voor de ouders van het “slachtoffer”. Maar zoonlief was niet lief zoals uit het eerste artiekel van Rob al bleek; hij had al twee keer gezeten wegens het feit dat hij andere mensen zonder pardon overhoop stak en was de derde keer naar een kroeg gegaan om ruzie te zoeken, weer met een groot -en verborgen- mes op zak.
Hij zocht ellende en hij kreeg het. Jammer dat zijn gedrag anderen daarna nog ernstig in de moeilijkheden heeft gebracht.
Wie een mes meeneemt, komt er een tegen.
Wie een pistool meeneemt, komt er een tegen.
Dat weten ze allemaal.
Je moet niet huilen maar ingrijpen.
dit kan allemaal wel zo zijn maar ouders zijn van een vermoorde zoon,dat is een zware last
Inderdaad, zeker als ze denken dat ze niet genoeg hebben ingegrepen of opgevoed.
Maar het verlies blijft inderdaad.
Pingback: Tweets that mention Vaders, moeders en zonen « ZITTINGSZAAL 14 -- Topsy.com
Het is triest voor de ouders van Jan Zuidema, maar vergeet niet hoe triest het voor de ouder van Randy moet zijn geweest toen hun zoon kantje boord met een mes in zijn hart werd gestoken door Jan Zuidema. Ik denk dat het voor de ouders van Zuidema een hel moet zijn als je dit mee maakt. Maar de pot verwijt de ketel, en ze wisten dat dit er ooit van zou komen. Ik vind dat de vader en zoon vrij moeten komen, en wel omdat een kat in het nauw gekke sprongen kan maken, het was waarschijnlijk hij of zij. Als hij nog had geleefd dan had het zeker niet lang geduurd of iemand anders had hem van het leven beroofd, want wie het zwaard heft tegen een ander zal er mee worden gedood
Reactie voor Jan:
Het was niet Randy die in zijn hart werd gestoken maar een ander.
En het was niet in zijn hart, maar zijn aorta was geraakt.
Moet dit even kwijt.
wanneer reageert hier eens iemand die inhoudelijk alle feiten kent incl. de steekpartij in de badde want daar verwijst men al naar.Je kan alle feiten lezen in de rechtbank verslagen en vragen mensen zich wel eens af(na alles te hebben gelezen) waarom ze niet een moment hebben gehad om de slachtpartij te stoppen?wat ik heden ten dage nog steeds kan waarderen dat is dat hij als enige zich vrijwillig heeft gemeld en de rest is van straat geplukt.
Waarom niemand heeft ingegrepen in de Binar zou hetzelfde motief kunnen zijn waarom vader en zoon nu zwijgen. Het zit en zat hun hoog die agressie in de Badde van onbegrepen omvang. Onbegrip laat alles toe, maar niettemin zitten vader en zoon nu met een zelfde probleem dan dat Jan die had indertijd. Ik geloof niet dat vader en zoon dat doorhebben. Hun voorstellingsvermogen is gestopt bij de eerste agressie en daar leven ze nog steeds in. Daarom zeggen ze niks.
Ik vind wel dat ook vader en zoon recht op behandeling en begrip mogen hebben.