Ik moest aan Ybo Buruma denken toen ik Roy donderdagmiddag een beetje ontdaan het Groninger gerechtsgebouw zag verlaten.
Hij had de officier van justitie zojuist een taakstraf tegen hem horen eisen van tachtig uur.
Tegenover de rechters had hij zijn misdaad bekend.
Hij was thuisgekomen van de voetbaltraining.
In de kantine had hij met de jongens een paar flesjes bier gedronken, maar dronken was hij niet.
Hij was ook gewoon met de auto thuisgekomen.
Roy deelt een huis met vijf andere personen.
Leuke mensen, maar in een heel gehorig kamerappartement.
In de gezamenlijke badkamer stond die avond Brechtje in haar trainingsbroek voor de wasbak.
De deur gewoon geopend.
En toen – we schrijven 16 mei 2010 (2010!) – gebeurde het.
Roy gaf met zijn hand een tik op een van Brechtjes billen.
Bij de politie had Brechtje verklaard dat ze had geschreeuwd en hem was aangevlogen met de tandenborstel.
Maar in het gehorige huis had niemand dat gehoord.
Nog diezelfde avond vernam Roy van een andere huisgenoot dat Brechtje het niet fijn had gevonden.
Dat zij hem een smerige viezerik vond.
Roy begreep dat wel.
De volgende ochtend schreef hij een kaartje om zijn excuses aan te bieden.
Ik had het niet moeten doen, stond er op, want het was niet de bedoeling.
Het kaartje ging vergezeld van een bos bloemen.
Het mocht niet baten: Brechtje deed aangifte.
De politie maakte proces-verbaal op.
De officier van justitie besloot Roy strafrechtelijk te vervolgen wegens aanranding.
En zo gebeurde het dat Roy bijna anderhalf jaar na die tik op de billen een taakstraf van 80 uur hoorde eisen en donderdagmiddag wat ontdaan het gerechtsgebouw verliet.
Toen ik Roy zag weglopen, moest ik dus aan Ybo Buruma denken.
Buruma was tot gisteren kritisch hoogleraar te Nijmegen.
Sinds vandaag is hij als raadsheer (rechter) lid van strafkamer van de Hoge Raad.
In het NRC Handelsblad had hij alvorens de toga aan te trekken de wereld nog eenmaal publiekelijk gewaarschuwd.
Buruma: ‘We moeten ophouden met het vervolgen van flutdelicten.’
Volgens voorheen de kritische hoogleraar strafrecht worden strafrechters gegijzeld door kleine zaken die officieren van justitie aanbrengen.
Rechters kunnen niet zeggen, officier wat maak je ons, wij die toch beter te doen hebben, nou.
Zodra een officier van justitie besluit een zaak aan te brengen, kunnen strafrechters niet anders dan een oordeel vellen.
Of ze dat nou willen of niet.
Volgens Buruma dreigen we op deze manier allemaal slaaf te worden van een systeem dat meer en meer is gebaseerd op angst.
Buruma pleit voor een meer menselijke blik in de strafrechtmachine.
Zover is het nog niet.
Want tijdens de rechtszaak van Roy zeiden de rechters dus niet, officier van justitie, wat maak je ons nou, wat moeten wij die beter te doen hebben, met deze flut?
Nee, in plaats daarvan werd Roy – 48 jaar oud, geen strafblad – bijna drie kwartier lang door drie strafrechters stevig ondervraagd.
Over die tekst op het kaartje met excuses bijvoorbeeld.
‘Als u schrijft dat dat niet de bedoeling was, wat bedoelde u dan met dat?’
‘En wat was dan niet de bedoeling?’
De strafrechtmachine doet over twee weken uitspraak.
Rob Zijlstra
.
UPDATE – 15 september 2011 – uitspraak
Feitelijke aanranding van de eerbaarheid, vindt de rechtbank. Volgens de rechters is er geen sprake van een vriendschappelijke tik, maar was zijn bedoeling wel degelijk van seksuele aard. Zijn handeling kwam onverwacht, zonder toestemming en onverhoeds en kan daarmee als ontuchtig worden aangemerkt, zo staat in het vonnis. En omdat de vrouw zich er niet aan kon onttrekken is er sprake van een feitelijkheid. De passende straf, zo vinden de rechters, is een taakstraf van 40 uur.
zittingszaal 14 | 2004 - 2022 
Rob, ging het alleen om een tik op de billen (zijn verhaal) of om bijna een poging tot verkrachting (haar verhaal)?? Ik ben het met je eens dat er vaak flutzaken vervolgd worden, maar dit lijkt me (als je het volledige verhaal kent) nu net niet een heel sterk voorbeeld…
Rob, jij weet heel goed dat wij van het Openbaar Ministerie geen mensen vervolgen vanwege een ‘onschuldige’ tik op de billen. De aangifte en het onderzoek leverden namelijk aanranding op en dat is waarvoor wij deze verdachte vervolgd hebben. Het is nu aan de rechter om te bepalen in hoeverre dit een strafbaar feit en een strafbare dader is. Met dit verhaal doe je helaas wel (de gevoelens van) het slachtoffer tekort.
Brechtje borderliner? Toevallig?
(extreem zwart-wit denkien, extremen opzoeken, manipuleren, geen maat kennen)
Zomaar een idee bij het lezen van dit opmerkelijke verslag.
Er was een tijdje terug iemand in het nieuws die dat bloedserieus opmerkte. Dat rechters en officieren van justitie dáár niet voor hebben doorgeleerd: om dat enorme aantal mensen te doorzien dat nog niet echt tegen de lamp is gelopen met zijn of haar psychische stoornis. En met die waarschuwing bedoelde hij toen niet de Roy’s, maar de Brechtjes en wat die aanrichten.
@Kim
Van een poging tot verkrachting is volgens het OM geen sprake. Immers, er is aanranding ten laste gelegd. En ja, bij dit soort zaken zijn er vaak twee verhalen. Ik heb het verhaal van Roy belicht.
@Kirsten – openbaar ministerie
Is dat nou niet exact wat Buruma bedoelde? Laat de rechters het maar bepalen? Ik wil onmiddellijk toegeven dat de gevoelens van het slachtoffer in deze zaak (in mijn verhaal) onderbelicht blijven. Maar tijdens de zitting kwamen die ook niet echt naar voren. Bovenal geldt dat het hoe dan ook ongepast is om iemands lichamelijke integriteit aan te tasten, ook al is dat een ‘onschuldige’ tik op de billen. Aan de andere kant: als dit een zo ernstige zaak is, goed voor een behandeling voor de meervoudige strafkamer, hoe dan aan het slachtoffer uit te leggen dat vervolging anderhalf jaar op zich moet laten wachten? En ook de strafeis, 80 uur taakstraf voor een zedenzaak, zegt iets.
Tot slot: de betrokken officier van justitie heeft terecht de naam te boek te staan als zeer deskundig als het om zedenzaken gaat. Zeker geen flutofficier, integendeel. En juist ook daarom wekte deze zaak verbazing.
@mieke
Ik doe niet mee om alles in hokjes te stoppen.Ook al zou Brechtje een wat zwart-witte kijk op het leven hebben, wat tijdens de zitting niet zo werd benoemd, dan nog moet je wel van haar afblijven. En dat vond Roy zelf ook, getuige zijn kaartje en bloemen.
rob z
Okay, deze dan…
Oudere vader krijgt vaker kind met hersenafwijking
(nu . nl, gezondheid, een paar uur geleden)
Zag pas na het posten van m’n 1e reactie die van mw. Smit van het OM.
Wat weten we eigenlijk van elkaar? Van medemensen?
Zijn we het eens dat je niet van alle markten thuis kunt zijn als OvJ?
En ook niet als rechter?
En zijn we het eens dat voor de ene westerse jonge meid resp. volwassen vrouw een pets op haar billen door een huisgenoot hoogstens beantwoord wordt met een huiselijk lik-op-stuk beleid in de vorm van bijvoorbeeld een niet te harde schop onder zijn achterwerk, vergezeld van een glimlach? Terwijl hetzelfde feit voor meiden en vrouwen als Brechtje zo’n beetje gelijkstaat aan een poging tot verkrachting, iets wat zij tot in lengte van jaren zullen blijven denken en vertellen aan iedereen die het maar aanhoren wil?
Ik benijd ze niet: de agenten m/v die zulk soort aangiftes moeten opnemen.
In 80 uur tijd kun je een hoop leren over afwijkingen in de praktijk als bijv. borderline, schizofrenie of de hele winkel van het autisme spectrum.
Wat niet onverlet laat dat ik Brechtje noch Roy ken, en dus verder maar geen handen voor beiden in het vuur zal steken hier.
Rob moest aan Ybo Buruma denken. Ik aan Ruud Lubbers toen die nog UNHCR baas was in Geneve. En aan die quasi preutse Yank, een vrouw, die met de steun van nog veel meer van die hypocriet puriteinse Amerikaanse Gristenen z’n vertrek uiteindelijk wist te bewerkstelligen. Over wat? Over een amicale pets op haar kont one day….
Misschien zouden alleen meisjes en vrouwen die werkelijk verkracht zijn, in dit soort zaken als de strafzitting tegen Roy mogen oordelen.
moeder van een borderliner
quote = Rob
Ik doe niet mee om alles in hokjes te stoppen.Ook al zou Brechtje een wat zwart-witte kijk op het leven hebben, wat tijdens de zitting niet zo werd benoemd, dan nog moet je wel van haar afblijven.
Ik zou niet weten waarom, in principe. Ze was immers geen vreemde die hij op straat tegenkwam en hij was voor haar geen vreemde. Had ze Roy ook voor de rechter gesleept als hij per ongeluk op haar tenen had gestaan in het voorbijlopen? Ik bedoel maar…
Een huis is een huis. En een huis waar meerdere mensen met elkaar samen in wonen of werken, daar gebeuren ook heel menselijke dingen. Zonder dat daar kwaad in hoeft te schuilen. We zijn dóórgeslagen op dat vlak de afgelopen ± 10 jaren. Dóórgeslagen in hoe overal al snel het allerergste wordt verondersteld.
En nou niet om lullig te doen, maar als je zo wilt blijven denken (“afblijven”) over hoe we met elkaar de samenleving moeten inrichten, dan is het toch goed nieuws dat de NASA blijft werken aan van die robot-achtige kolonies op Mars en andere planeten… In zo’n dik astronautenpak hebben de Brechtjes vast nergens last van.
bye.
Tsja, het rotte van de zaak is dat het het woord van Roy tegen dat van Brechtje is (of dat van Brechtje tegen Roy), zonder verdere getuigen. Dus of het alleen bij een enkele “zachte speelse” tik op de bil (niet de moeite) is gebleven of dat er wel degelijk ernstiger zaken zijn voorgevallen (bijv. in de hoek van de badkamer klemlopen en in bedwang proberen te houden) wat wel de moeite is om te vervolgen is dus niet waterdicht te achterhalen.
Overigens vreemd dat niemand in een “heel gehorig kamerappartement” het geschreeuw heeft gehoord en op de daarop volgende uitval en ruzie is afgekomen.
Helaas voor Roy leert de ervaring dat rechters ernaar neigen vrouwen in deze vrijwel altijd gelijk te geven. Ik ben bang dat Roy hangt.
Een paar uur geleden las ik het bericht voor het eerst. Voor dat moment ontsprong een radarwerk van verschillende gedachtes a la esscher die de logica tartte.
Als eerste kwam de vraag omhoog wie de zeef zou zijn die de zogenaamde flutzaken uit het strafrecht filtreerde. Welke organisatie zou dat moeten gaan doen? En bij wie ligt dan de de afweging of iets geloofwaardig of ongeloofwaardig is? Of dat in een zaak de bewijslast groot genoeg gevonden zal worden? (waarom energie steken in een kansloze zaak) Of hetgeen wat er is geberud “zwaar” genoeg is? (zoals de belgische rechter die moest recht spreken over een diefstal van een brood dat in de afvalcontainer lag dat stond op het achterliggende terrein van een supermarkt en waarbij de dief het brood wilde geven aan de zwervers.
Vooral bij de vraag wanneer iets geloofwaardig of ongeloofwaardig gevonden wordt kreeg ik kippevel. En dan lees ik uren later de reacties. Ben je minder geloofwaardig als je psychisch minder lekker in je vel zit? Borderline wordt zo wel het vuilnisvat en levert al bij voorbaat de verklaringen. (een openlijke sneer voor mieke: wel eens gehoord van transgenerationele overdracht ? Dat is ook in verklaringen zoeken en borderline wordt daar vaak mee in verband gebracht, kijk alsjeblieft ook naar de positieve kanten die in een borderliner zitten).
Vooral als iets met seksualiteit wordt geinterpreteerd dan ligt dat gevoelsmatig en waarschijnlijk ook juridisch nog lastiger. Bij alle vermoedens van seksueel kindermisbruik komt uiteindelijk het bovenste topje van de ijsberg op het bureau van de rechter. De geloofwaardigheid van een kind is heel makkelijk te bekritiseren. Bij zedenzaken moet de bedoeling van de dader ook seksueel zijn. Als de dader niets wil vertellen dan is een aanranding moeilijk te bewijzen. Dan is de geloofwaardigheid van het slachtoffer geen criterium.
En waar mijn grootste twijfel ligt is in de gevallen die nauwelijks geloofwaardig overkomen omdat het veel te extreem is. En juist in die gruwelijkste zaken waarin mensen bijv. in een kelder gevangen worden gehouden, beestachtig worden behandeld, bedwelmd, vermoord is vaak een direct verband met seks. En wie gaat dat dan afdoen als een groot fantasieverhaal?
Maar terug naar de billentikker, ook in deze zaak is nauwkeurigheid en specialisme vereist, ook al is het “maar” voor 80 uur werkstraf. En wat betreft de geloofwaardigheid van Roy? Hij legt op een onlogische manier wel meer uit in zijn eigen voordeel, zoals dat hij niet dronken was want hij was nog in staat gebleken om met de auto naar huis te rijden. En nu word ik grof: ik vind elke chauffeur met drank op achter het stuur een potentiele moordenaar. Maar voor rijden onder invloed staat Roy niet terecht.
O.o wat een onzin voor zo iets gestraft te worden.Het rechtsysteem heeft niks beters te doen