Wie niets heeft gedaan, heeft niets te vrezen.
Zeg dat maar een keertje tegen de 22-jarige Mario als hij weer vrij is.
Hij heeft niets gedaan en toch zit hij een half jaar in de gevangenis.
Hoe kan dat dan?
Omdat drie anderen beweren dat hij wel iets heeft gedaan.

Mario had bij de BIM getankt en wilde nog een broodje kebab scoren voordat hij naar huis zou gaan.
Hij parkeerde de auto voor de broodjeszaak op de stoep.
Mag niet, maar toe maar.
Op de stoep stonden drie studenten, om zes uur in de ochtend.

Ze schrokken zich broodnuchter een ongeluk.
De auto stopte op luttele centimeters voor hen.
Een dikke meter, zegt Mario.
Met piepende remmen, beweren de studenten.
Mario: ‘Ik remde netjes. Er waren geen remsporen.’

Kortom, er was op de nog vroege zondagochtend bij een broodjeshuis in de binnenstad van Groningen een opstootje.
De studenten noemden Mario met zijn gevaarlijk rijgedrag een kut-neger.
Mario zei op zijn beurt: ‘fuck you‘ en bestelde binnen een broodje.
Toen hij weer buiten kwam, stonden de drie studenten hem op te wachten.

Mario zou toen eerst met een mes hebben gezwaaid en vervolgens hebben geprobeerd hen met zijn auto dood te rijden.
Dat zeggen de studenten.
Mario ontkent dat.
Zegt: ‘Er reed een politieauto voorbij. Als het waar is wat ze zeggen, waarom sloegen ze toen geen alarm?’
Hij zegt dat er ook geen mes is gevonden. ‘Want er was geen mes, er was alleen een woordenwisseling.’

De studenten deden aangifte en Mario werd een uur na het gedonder thuis aangehouden.
Dit alles gebeurde op 23 september 2012.
Mario zit sindsdien vast.

De officier van justitie zegt dat hij moet kiezen.
Hij kiest voor de waarheid van de studenten omdat de situatie dankzij Mario met zijn strafblad is geëscaleerd.
Hij baseert zich op de verklaringen van het drietal, ander bewijs is er niet.
Mario kan in z’n eentje zeggen wat hij wil, drie weten nu eenmaal meer dan één.

De officier van justitie (‘er is hier behoefte aan vergelding’) komt met een stevige eis wegens bedreiging en een poging tot zware mishandeling: 365 dagen gevangenisstraf waarvan 172 dagen voorwaardelijk.
Op de dag van de uitspraak – over twee weken – heeft Mario dan precies 193 dagen achter slot en grendel gezeten.
Dat mag voldoende zijn.
Daarnaast een taakstraf van 240 uur.
En een rijontzegging van anderhalf jaar vanwege de auto op de stoep.
En aan een van de studenten (die psychische hulp had ingeroepen) moet hij 750 euro betalen.

Zo gevaarlijk kan het, als je niets te vrezen hebt, in de rechtszaal dus zijn.

Het kan ook anders.
Er bestaan verdachten die wel iets hebben gedaan, maar ook dan niets te vrezen hebben.
Dennis is zo iemand.
Hij is net als Mario 22 jaar en zit al heel zijn leven in de criminaliteit zegt hij.
Hij zit vaker in de gevangenis dan hij buiten is.

Hij zegt tegen de rechters: ‘Ik ben gelukkig.’
Een van de rechters: ‘U heeft problemen, want u zit weer vast en tegenover mij.’

De reclassering meldt dat Dennis iemand is die zich nergens druk over maakt en zijn eigen manieren heeft om geld te maken.
De gemiddelde mens zou er gek van worden, maar hij vindt het allemaal wel prima.

Dennis zou drie woninginbraken hebben gepleegd en twee keer hebben gestolen in winkels.
Hij bekent alleen de diefstal van een flesje eau de toilette bij Aktie Maxi.
Dat spul had hij geruild voor een beetje heroïne.
Maar negen pakken luiers bij de Kruidvat?
Ja of nee?
Dennis beroept zich op het zwijgrecht, dat lijkt hem beter.

In een woning waar was ingebroken – een studentenwoning, laptop weg – was een bloedspoor gevonden.
DNA. Van Dennis.
Dennis vraagt aan de rechters: ‘Moet ik de waarheid spreken?’
Rechters: ‘Nee, maar het wordt wel op prijs gesteld.’

Dennis zegt: ‘Eens woonde daar een vriendinnetje van mij. Dan kwam ik daar wel eens. Dat moet de verklaring zijn.’
Er was een spoor aangetroffen op een regenpijp die was gebruikt om via een raam in een andere woning te komen.
Spoor van Dennis.
Hij zegt dat hij wel eens in die regenpijp klimt.
Naast dat huis waar is ingebroken woont een dealer en daar komt hij wel.
‘Dan klim ik eerst in de regenpijp om op het raam te kunnen kloppen.’

In de derde woning stond een fles op het aanrecht, een fles die voor de inbraak nog in de koelkast stond.
Uit de fles was gedronken. Speeksel. DNA.
Jawel, rapporteert het NFI: ”t Is weer Dennis.’

Dennis: ‘Ik was die avond op stap met een kennis. Hij wilde een woning doen, ik wilde niet mee. Ik zat toen een half uurtje in een cafetaria. Daarna ben ik even gaan kijken, hij had alles over de kop gehaald. Ik heb toen een slok uit die fles genomen en ben weggegaan. Ik heb dus niet ingebroken of iets gestolen.’

De officier van justitie, droogjes: ‘Meneer overtuigt mij niet van zijn onschuld.’
De officier van justitie noemt Dennis een notoire inbreker op het foute pad die niet van goede wil is.
De advocaat smeekt (bijna) om Dennis een aller-, aller-, allerlaatste kans te geven.
De officier van justitie piekert er niet over.

Even later verlaat Dennis de rechtszaal met een strafeis van 23 maanden cel aan de broek.
Onbevreesd, want in zijn hoofd onschuldig.

Rob Zijlstra

.

UPDATE  – 4 april 2013 – uitspraken
Mario is veroordeeld, want schuldig, vinden de rechters. Schuldig aan bedreiging, mishandeling en aan de overtreding van artikel 5 van de Wegenverkeerswet 1994. Dat leverde hem 370 dagen celstraf op waarvan 172 dagen voorwaardelijk. Dat betekent dat Mario vandaag de gevangenis mag verlaten waarna een rijontzegging van 12 maanden in werking treedt.  Aan een van de slachtoffers moet hij 550 euro betalen.

Dennis moet een jaar zitten. De rechtbank acht vier van de vijf diefstallen bewezen.